İçimdeki tüm duyguları harekete geçiren hırsımı,gücümü,tutkululuğumu arttıran ve pes etmemem gerektiğini sürekli bana hatırlatan bir duygu nefret.Belkide en güvendiğim ve beni ayakta tutan duygumdur.Herkesten mi,her şeyden mi nefret ediyorum,tabiki hayır.Ben insanları sevmeye,anlamaya çalıştıkça onlar sanki benimle inatlaşıyormuşcasına bu duygumu ayakta tutmaya çalışıyorlar.Onlara bir teşekkür borçluyum aslında.Eğer gerçekten onlar beni nefretimle tanıştırmasaydı,hayatla inatlaşmayacaktım belkide.Tam tersi bir karakter olacaktım.Sağolsunlar onlar sayesinde neleri başarabileceğimi gördüm.İşin en iyi tarafı bu duygumu iyi yönde kullanıyorum.Hep kendime bir şeyler katıyorum.Onlar nefretimi dindirmemekte her ne kadar ısrar etselerde ben yinede törpülemeye çalışıyorum.Zararı dokunmuyo ama ben onlarıda sevmek istiyorum.Onlar ısrarla red etselerde.Bir laf vardır ’nefrete sevgiden daha çok güvenirim,çünkü nefretin sahtesi olmaz.’tamamıyla doğru bir söz.Kulağa çok hoş gelen bir kelime olmasada nefret,her şeye rağmen onuda iyiye kullanmayı istiyorsanız onuda başarıyorsunuz.Her şeye rağmen.