Zor… İnsanları anlamak belki de. Ya da bildiğin halde susmak zor… Belli etmemek bir şeyleri bildiğini, saklamak aklından geçen her heceyi…

Uzak… Güneş uzak belki, her gece kapıldığın korku bu. Ya da düşler uzak, uykusuzluğunda boğuşurken…

Karışık… Cümleler, kelimeler, heceler karışık… Devrik her cümlede yüklemin ortalığı karıştırdığını bilmek belki de… Gözyaşlarının sebebi de karışık, gülümsemenin de…

Soğuk… Kış mevsimi gibi, geçirilen her yaz soğuk. Ayrılık kokan bakışların; dokunuşu gibi soğuk…

İmkânsız… Bir yazarın, kalemsiz ölmesi gibi. Bir şairin mısraları unutması gibi. Şarkılara ait sözlerin kaybolması ve sessizliğin insanı yorması gibi, imkânsız…

Umutlu… Gecenin sabaha bağlanacağını bildiği için umutlu belki de. Kaybedilen her şeyin, geri geleceğini beklediği için umutlu. Uzun süreden sonra, yeniden yazdığı için umutlu. Uzun bir aradan sonra, ilk defa bu kadar üzgün bir halde; aynalarda gülümseyişini bulacakmış gibi umutlu…

Zor bir hayatın;

uzak kalmış sevgilerinde,

karışık cümleler fısıldarken,

soğuk gülüşlerini; imkansız ’lıklarına değiştiği için

umutlu belki de…

Şimdi yine yazmakta…