Hani öyle sevgiler,aşklar vardır ya çocukluk aşkı der çoğu bunlara gelip geçicidir onlara göre karşına daha neleri çıkar derler kestirip atarlar.Oysa kimse yaşamadan o kişinin içinde kopan fırtınaları bilemez,anlayamaz.Ama herşeye rağmen güzeldir birini sevmek farkında olmadan kendini kaptırıp gidersin.Bir süre sonra anlarsın ki tüm dünyan ,tüm hayatın ondan ibaret.Artık çabalasanda kaçsanda kurtulamazsın o aşk denilen ağa yakalanmışsındır bir kere artık dönemezsin geriye,unutamazsın,silemezsin.Bir yandan mutlusundur diğer yandan hüzünlü.Mutlusundur çünkü artık herşeyden çok sevdiğin biri vardır hayatında artık onun için yaşarsın.Ama hüzünlüsündür çünkü zaman ilerledikçe daha çok seversin ve bağlanırsın.Bağlandıkça kaybetme korkusu sarar içinizi hiç birşey yapamazsınız.Gece gündüz onu düşünür mutlu olursunuz amao kaybetme korkusu girdiği anda bütün mutluluğunuz bi anda yok olur gider, ve o gün geldiğinde anlarsınız ki bütün çekilen acılar, yapılan fedakarlıklar,dökülen gözyaşları boşunadır aslında.Ama doyamazsınız aşkın verdiği o güçle yılmadan devam edersiniz.İçiniz kan ağlasada kalbiniz paramparça olsada asla vazgeçmezsiniz.Ama birgün gelirgücünüz biter,tükenirsiniz.Yolun sonuna gelmişsinizdir artık ama hayır bu kezde sevginin ve aşkın yerini nefret almaya başlar.İntikam ateşiyle yanıp tutuşursunuz.Bir süre sonra ise yine pişmanlıklar başlar.’Keşke’ dersiniz derin bir off çekerek, bu kez yine o aşk körükler sizi devam edersiniz ama yine olmaz sürekli başa dönmekten bıkarsınız,sıkılırsınız.Artık kocaman bir çıkmazın içindesinizdir.Aşk denilen o ağ artık sizi hapsetmiştir.Sizin için herşey bitmiştir,dünya durmuştur.Ya içinizdeki o yanan alevle yola devam edersiniz ya da kolay yolu seçip gidersiniz....