Ey yüreğimin en derininde acılara mahkum bırakan sevgılı, farkına varılmadan geçmiş zamanlardan yazıyorum sana. Nasılda seni sığdırmışım yüreğime yıllarca. Her aklıma gelişinde titreyen kalbimin sözlerini alıyorum kaleme. Zamanın her derde deva olduğunu söylerler ya hani. Zamanın çaresizliğini yazıyorum sevdamda.

Ellerim kaleme dokunduğu an berrak bir resim gibi çıkıveriyorsun gözbebeklerimin derinliklerinde. O kadar zaman geçmiş olsada, hala bir sen geliveriyorsun yağmur damlasıyla karşıma. Belkide yağmuru bu yüzden o kadar çok seviyorum. Her damlasıyla seni getiriyor bana, senden şeffaf bir kokuyla.

Kimi zaman diyorum kendi kendime; çektiğim acıya değermi diye. Hasretinin yüreğimi paramparça ettiği zamanları kayda almaya çalışamadım bile. Gözyaşlarım anlatır, eğer bilmek istersen.

Bir aşk bu kadarmı dokunur insana? Bu kadar mı acımasız olur, hayata karşı? Dönüpte geşmise bir baktığımda, savrulan yüreğimin senin sevdanın dalgalarının arasında çırpınışlarından başka birşey göremiyorum. Yinede hala inadına seni orada saklıyorum.

Geçenlerde gördüm seni. Biran tanıyamadım. Ne kadar değişmşsin görmeyeli. Ama içimdeki cız sesinden ve gözlerinin derinliğinden tanıdım seni. Şimdi gerçekci olmakta lazım... bazan aklıma gelmiyorsun işte. Unutuveriyorum seni... Aslında seni unutmuyorumda, sürekli düşüncelerimde değilsin. İş güç car hani... bazan çok yoğun oluyorum, ama bir düştünmü aklıma, kara zindanlarda hissediyorum kendimi. Sensizliğin acısı prangalar vuruyor, aç susuz bırakıyor kalbimi... ve ben ağladıkça ağlıyorum...

Şimdi çok uzaklardan yazıyorum sana bu mektubu ama biliyorumki yüreğim kadar yakınımdasın. yüreğime yolluyorum, hasret gözyaşlarıyla pullayıp... Biliyorum sen hiç okumayacaksın bu mektubu, ama yinede bilmeni istedim yüreğimdeki seni ve senin yüreğimdeki yerini... Herşeye rağmen...

Seni Seviyorum...