Mutluluk uçan kuşların kanatlaraındaki ahengi izlemek midir? Yoksa mehtabın derinliklerinde gezinmek misir? BİLİNMEZ...
Bazen insanın içini derin mutluluklar kaplar, oysa bunlar sebepsizdir. Benimde bugün öyle oldu... Şimdiki mutluluğum okyanus misali dalgalarla coşmakta. Köpürüyorum köpürüyorum. Her dokunduğumda sahile, bir taze kadının yürümesinden etkilenmiş gibi hoşlanıyor sahill. Isalnıyor onlar benimle. Belli ki onlarda sebepsiz mutlulukta coşuyorlar...
Mutluluğum rüzgar oluyor şimdi. Bu rüzgar ki samyeli gibi sımsıcak. Bu sıcaklık çocukların gülümsemesi gibi... Esiyorum esiyorum.. Savuruyorum sonbaharda dökülen yaparakları, hasta insan gibi bir oraya bir buraya...özgür özgürr. Ve özgürlüğümün bilincinde oluyorum... Mutluluk birazda özgür olmak değil miydi? Oysa tutsağı olmuştum babamın engellediği düşlerimin. Gerisi yoktu hep aynıydı. Gökyüzündeki ayın hep aynı yüzüydü. Babam düşlerimi savurmuştu evimizin arkasındaki düşler sokağında gezinen samyeline...
Mutluyum bir kelebek gibi şimdi. kanatlarımdaki tazeliği bahar kokusuyla çırpıyorum. Biraz ürkekmiyim ne.. Belki bu ömrümün kısalığındandır. Belki de ölümün varlığından. Olsun uçuyorum uçuyorum hem de sokak sokak. Çocukların akıllarını başlarından alıyorum... Beliki onlarda mutluluğumla coştular...
Mutluyum bir odada yalnız kalmış gibi. Ama bu yalnızlık o korktuğumuz yalnızlık gibi değil. Her zaman düşünmeye fırsat bulduğumuz bir yalnızlık işte. Düşünüyorum düşünüyorum. Her şeyi, belki de var oluşumu. Belli mi olur belki hatadır var oluşum. Belki bilinmezliktir. Cevabı bilinmeyen bilmece gibi sessiz ve çözülmezdir...
Mutluyum işte mutlu. Herkes tadabilir mi bu duyguyu. İşte şimdi sanatlaşmaktayım. Bir ressam fırçası ile, bir müzikte, bir yazıda sanatlaşmaktayım. Her tual ben, her ezgi ben, her yazıı ben oldumm... Bu ise geleceğe kalmanın mutluluğudur... Asıl güzel olanda budur...