Yaprak kuruluğundaki parmaklarıyla gözyaşlarını silerken,labirenti andıran suratında yol aldı damlalar.Mevsim sonbahardı.Gözleri artık iyi görmüyordu.Yalnızlık hep kötüydü ama bu yaşta da hiç çekilmiyordu.Aynada görünen yüzü kabuslarına girerken, o adım adım yolun sonuna doğru ilerliyordu.
Mevsim sonbahardı.Eskiye özlem duyardı hep.Yaptığı yanlışlıklar her saniye kapısını çalardı.Pişmanlıklar düşünce kuyusunda nöbet tutardı.Ak saçları yakasına yapışır saatleri boğardı.Hiç gelmeyecekmiş gibi görünen duraktaydı artık.Yol arkadaşları çoktan dağımışlardı.
Mevsim sonbahardı.Üstüne titrediği bir kızı vardı.Saçları dalga dalgaydı.Bir anne demesiyle tüm kederleri kovardı.Fakat bu öyle bir yol ki umulmadık ayrımlar,ayrılıklar taşırdı.
Mevsim sonbahardı.Şİmdi elinde bir bardak çay ve keşkeleri vardı.Cama yansıyan silüeti,dizlerinin titremesi,sürekli kesilen nefesi, ona bir tek şeyi hatırlatıyordu.Artık yolun sonundaydı.Son duraktaydı.