Hani seni ilk gördüğüm gün var ya işte o an aradığım bu dedim. Konuşmak istedim cesaret edemedim. Sonra günlerce hep seni düşünüp hayal ettim. Ansızın çıkıp geldin ve yine aklıma girdin. Olmaz dedim imkansız... Yine de beceremedim,imkansızım olduğun için seni sevdim. Neydi bana seni sevdiren delicesine,ben miydim sevmek için seni bekleyen? Yoksa kader miydi ağlarını üzerimize ören? Aynı ortamlarda beraberdik hiç istemeden. Belki de istemeden sevdik birbirimizi. Senin bir sevgilin,benim ise yalnızlığım vardı gecelerimde. Sen ona her aşkım deyişinde,yüreğim çırpınırcasına çarpıyordu aniden. Direndim sevgimin son zerresine kadar ama olmadı tükendim...
Sen bana gelmiştin,ben kendimi sana adamıştım. Çok değil bir haftaya sığmıştı bizim aşkımız...Benim yüreğim çağlayanlar gibi seni sevdiğini haykırıyordu. Yanan bir volkan gibiyken sen kaldırıp tonlarca okyanus suyunu boşalttın kalbimin üzerine. Ve geriye sadece küllerin kaldı. Sonra yine estin onca kasvetinle,kalan küllerini de savurdun gökyüzüna,ben fırtınaya kapılmış bir gemi gibi sığınarak bir liman aradım kendime ve buldum sandım. Ama bulduğum o limanda sen saklıydın. Demir attım yalnızlığına... Ama ne o liman bana ne de ben ona yar olamadım. İçimdeki sevgini söküp atamadım. Kimseye sana baktığım gibi bakamadım ve hiç kimse sen gibi bakmadı gözbebeklerime. Hiç kimse sarılmadı sen gibi içten ve hiç kimsede yoktun sen... SEN BENDE SAKLIYDIN!...