Oda, otuz metre kareydi. Oldukça modern döşenmişti. Solda, bir tane ikili, iki tane tekli, beyaz koltuk takımı. Ortalarında, kare sehpa. Sehpanın altında, dana derisi halı. Onların ilerisinde, aynı sırada, küçük, yuvarlak, gri bir masa. Etrafında dizilmiş, dört adet tekerlekli, kolsuz, sandalye. Tepesinden, aynı renkte, modern bir avize sallanıyordu. Kendi oturduğu koltuk, büyük çalışma masasının hemen önünde ki iki koltuktan birisiydi.

Odada, dört kişiydiler; üç erkek ve bir kadın – kendisi. Solunda oturan adamı, hiç tanımıyordu. Sağında, çalışma masasının arkasında oturan, arkadaşıydı.

Ve dördüncü kişi, karşısında oturan. Onu çok iyi tanıyordu. Belki onun kendisini tanıdığından, çok daha fazla, tanıyordu.

Erken gitmişti. Hazırlıklı olmak istemişti. Ve odaya girdiklerinden beri, onu izliyordu.

Konuşmayı, arkadaşı olan adam başlatmıştı. Kısaca durumu özetlemiş ve diğer üç kişinin görüşüne açmıştı.

O andan itibaren, odada, tek konuşan oydu. Karşısında oturan, çok iyi tanıdığı, adam.

Önceleri, duymuyordu ne dediğini. Sadece izliyordu. Oturuşunu, el, kol hareketlerini. Bedeninin anlattığını duymaya çalışıyordu. O çok iyi bildiği bedenden yayılan sesleri, duymaya çalışıyordu. Bu sesler, duymaya alışık olduğu sesler değildi. Kelimelerini, ne anlatmaya çalıştığını,anlayamıyordu.

Vakit kazanmak için, bir sigara içmeye karar verdi. Çantasından sigaralığını çıkarıncaya kadar geçen süre içinde adamla yaşadıkları, hızlı sarılmış bir film şeridi gibi geçti, gözlerinin önünden. Onlarca sene yaşadıkları, paylaştıkları.

Sonra sesi ulaştı kulaklarına. Anlatıyordu ama anlattıkları onlar değildi. Ne onu ne de onunla geçen zamanları anlatıyordu. Bambaşka, hiç tanımadığı, orada bulunuşları ile alakası olmayan insanlardı, anlattıkları. Ve sürekli aynı şeyi söylüyordu: “ Çocuklara vermeyeceğim “

Zihni, bir anda odaya, o an’a döndü ve ne olup bittiğini algıladı. Süratle bir karar vermesi gerekiyordu. Önünde iki seçenek vardı:

1- Çocuklarının ortak kararı olan isteklerde direnecek ve o odadan başkası olup çıkacak.
2- Kendi aklından ve yüreğinden geçeni yapacak ama odadan çıkarken başı dik, kendine saygısını kaybetmemiş, alıştığı, bildiği insan olarak çıkacak.

Sigarasını yaktı. Dumanın arkasından, tekrar baktı adama. Önce dumandan ötürü net göremediğini düşündü. Ama duman yavaş yavaş dağılırken, adamın hala puslu, silik göründüğünü fark etti.

“ Çoktan gitmiş ve çoktan bitmiş.” dedi, içinden

Sağına, arkadaşına döndü: “ Bu işi, istediği gibi, bitir. Hiçbir talebim yok “ dedi.

Yerinden kalktı. Paltosunu giydi. Çantasını aldı. Elini uzattı adama, son kez. “ Yolun açık olsun. “ dedi. Sonra şaşkınlıkla kendisine bakan iki adama döndü “ Hoşça kalın, beyler “ dedi.

Başı dik, her zamanki vakur yürüyüşü ile odadan çıktı, gitti.

.../...

“ Sen delimisin? Neden böyle bir şey yaptın? Onca senen ne olacak? Hani kararın bu değildi? “

“ Siz benim, o odada, neyi göremediğimi, görmediniz “ dedi.

Ve sustu.

.../...

33 yıllık bir öykünün sonuydu bu.

Eser Aslanlı
izmir