Gece,gözlerime doğuyor artık.Dokunsan ağlarım belkide.Bazı zamanlar güneşin doğuşunu birlikte izlerdik.Hani ellerini okşardımya,işte güneşte öyle bir güzellikle doğuyordu aşkımıza.Güneş doğduktan sonra uzun uzun bakışırdık.Sonra önünü alamadığımız bir ihtirasla sarılırdık.Saçların yasemin kokardı sevgili.Kokularımızı içlerimizin en derin yerine doğru ağır ağır çekerdik.Hep birbirimizin şehrinde tutsak olurduk.Bazı zamanlar,kocaman bir ormanda yürüyüşe çıkardık.Ağaçların kocaman gövdelerine yaslanırdık.Sen koşmaktan yorgun düşmüş bir çocuk gibi başını yavaşça omzuma yaslardın.Ben ise şarkılar söylerdim,şiirler okurdum.Hani bir keresinde beyaz incilerle süslenmiş bir bahçede karlar altında ağlıyordun ya sevgili,ben de göz yaşlarını siliyordum hani,sende demiştin ki "ben buna değermiyim.beni neden teselli ediyorsun ki?Niçin beni seviyorsun?Ne halim varsa göreyim"demiştin.Ama ben sana kıyamam ki sevgili.Sen göz yaşlarını akıtırken ben yaşayamam ki.Ben de senin ellerinden tutup göz yaşlarını silmeye çalışıyordum ve bir an da Kıpkırmızı dudaklarınla dudaklarıma yapışmıştın.Hayatımın en değerli anını yaşamıştım o zaman.Kuvvetli bir bağ bizi bir birimize bağlıyordu.O an kendimi ölümsüz hissetmiştim.Ama şimdi ise en ölümlüyüm sevgili.Ayrılmak hani bize uzaktı.HAni birbirimize çok bağlıydık.Hani birbirimizi en az arının çiçeğe olan aşkı,tutkusu kadar çok seviyordukŞimdi neden acı çekiyorum peki sevgili neden?Seni sevdiğim için mi?Ya da seni hiç unutamadığım için mi?Mesele seni sevmem değil,mesele yaşadığını hayal ederek sevmem sevgili.