bir tutam merhaba ile dışardan geceyi bohcasıyla kaçırdım sana. yıldızlar telli duvaklı örtü, ay ışığını elti yaptım bahtına. keşmekeş voltaları kovaladım da kıstırdım nezih satırlarında. yetim sokaklar şahidin oldu, birlikteliğimizin vesikasına yalnızlık imzasını koydu. hangi güne meylettiysem akıbeti yine gün oldu, dudağımda harften hediyelerim tam da söyleyecekken kayboldu. adımlarım bir gazetecinin haber versiyonuyken, gözlerim ayyaş yakamozlara flaş patlatmanın keyfinde. düş dünyamın manşetinde, ısrarlı puntolar heyecanlı birer atlet, start verilse bir an ne nükteyle dizilecekler kürsüde.



bir ressam şu yaşam, siyahını geceden, beyazını gündüzden, mavisini gökyüzünden, yeşilini tepelerden,sarısını güneşten, pembesini küçük bir kızın en sevdiği oyuncaktan alır.tuvalini yürüyen çehrelerden seçmiş, alınlara bir çizik,gözlere bir mavi, yanaklara bir pembe, kaşlara bir siyah çalar da fırçasını sahipsiz çocukların tiner çektikleri, dertlerden bir anlık sıyrılmanın cehaletinde bekletir.



hangi güne bir yazı yazsam, yaşamın fırçası gözyaşımın suyuyla açar dertlerimin rengini. yaşamın tuvali yüzümde, renk yoksuludur hüzün. yanaklarımdan gözlerime uzanan gizli bir akar var. hüznümün debisi yüksek ki bu akar dudaklarıma değin taşar. ince bir motif kaşlarım, çatsa ne olur hüznümün barajı yok kirpiklerim tutsa ne olur.



yetim bir çocuğun yüzünde menderesler çizer yaşları, bir anne türküsü söyler oyalar akşamları. sefalet misafir değil kalıcı bir yük, taşıyamaz garibim ki derdi boyundan büyük. sırra kadem basar oyuncakları henüz küçükken dili seçer ahları. masumiyet, çehresinde burc oldu. kalp kalesinde dilencilik, boynunun borcu oldu. hangi zengin kollar fakiri, yetim bir çocuğun annesizliktir zehiri.



merhaba günlüğüm, geceyi bohçasıyla kaçırdım sana, harflerimle kazak ör ki yazıktır soğukta kalan çocuğa...