Kalkmayı bekliyordum sıradan, kalkmanı bekliyordum sıradan,sıradan bir gündü aslında her günüm gibi sıradan...
Yine konuşamayacaktım ama aynı koridorlarda yürümek bile inanılmaz geliyordu bana...Hissettiklerini bilmiyordum hissedeceklerini de korkuyordum konuşmaya,karşı duruyordum suskunluğa,çelişkiler arasında yaşamaya devam ediyordum içimden bir ses uyanma başlayan her şey şimdi bitiyor derken iki adım ardında yürüyordum ve duvarda ’Gülüşünde bir mana var, saklayamazsın’ yazıyordu.Neyi ifade ediyordu bu, ya da bişey ifade etmeli miydi,duvarda asılı sıradan bir yazıydı işte...
Uzuyordu koridor bitmiyordu hayallerim yürüyordum ardında dolu dizgin ’ne kadarını sustuk konuştuklarımızın’ diyordu şair doğru ne kadar konuştuk ki biz ben hep seni anlatıyordum yıldızlara...peki sen ?
Çıkışa yaklaşmıştık bunların hepsini zil çaldıktan sonra çıkış kapasına doğru yürürken yaşadım...Ne yaşadın derseniz bir ben biliyorum yaşadıklarımı birde gökyüzü...