“her yanım hüzün… Artık her şeyden vazgeçtim; sıcak bir çorbadan, orta şekerli kahve sohbetlerinden, adını dahi hatırlamadığım sevgililerimden. Şu günlerde tek istediğim, kışın soğuk günlerinde balkonumdaki kardeleni yaşatmak, o da eskisi kadar dayanamıyor kış mevsimine. Eskisi gibi kim dayanabiliyor ki hayata…”


Saat ondokuz kırk!

Acım yüreğime oturdu. Çok sevdiğim bir insan daha hayattan vazgeçip göç etti vefasız dünyadan. Yanında hiçbir şey götürmedi, götürdüklerini ise biz bilemeyeceğiz hiçbir zaman. Bizler sadece onun gittiğini biliyoruz, ceketi duvarda asılı ve cebinde küçük kızının ilk fotoğrafı… Yarın yanına gideceğim, kızının fotoğrafını götüreceğim ona. Biliyorum, çok sevinecek o buna, hemde çok! Bende gitseydim bu dünyadan, hani cebimde en sevdiğim kişinin fotoğrafı olsaydı, isterdim onu… Dostlar böyle olmalı, halden anlamalı, unutmamalı!


Bugün biraz yitirdim kendi anılarımdan. Ne çok gülmüşüz dedim içimden, nelerden konu çıkartıp eğlenmişiz. Zor be! Şimdi gittiğin o parklarda, başka çocukların hatıraları saklanıyor. Yarın ne getirir ya da ne götürür hiç bilmiyoruz. Zamanı gelen, zamansızca gidiyor. Bizler bilmiyoruz o zamanı, aslında doğduğumuzdan itibaren hep o korkuyla yaşıyoruz ama yine de unutuyoruz son ana kadar. Sonrası zamansız gitti be oluyor her defasında.


Gittin… Gitmeliydin, herkesin dönemeyeceği yerler vardır. Sen bunu ispatlamaya gittin benim güzel dostum! Biraz daha doysaydım sana demek için çok geç artık. Unutmak kolay olmayacak seni. Biliyorum ne zaman kalenin önünde pas versem sana, sen olmayacaksın orada. Belki ruhun olacak, belki halimize gülüp, boş şeylerle uğraşmayın diye söyleneceksin… Belki hayallerinizi ertelemeyin, hayat kısa diyeceksin! Sen, kendinden vazgeçmedikçe, ben hep seni hissedeceğim! Unutmak mı, hayır unutacağım öldüğünü, seni asla!


Havalar soğudu biliyor musun? Adını “ölüm” diye koyduğumuz o çiçek var ya, hep seni soruyor gibi bakıyor bana. Yokluğun tüm canlıların dilinde, yüreğinde kanıyor! İşte o kardelen çok üşüyor şu günlerde. Oysa onun mevsimi kış! Ama anlatamıyorum ona, solmasını da hiç istemiyorum. Ne olur yardım et bana, yokluğunu hissettirmemek ne yapmalıyım söyle bana, lütfen! Sanki sensiz her şeyi karşıma almış gibiyim. Nerede, neyi yanlış yapıyorum ki.


Bazen peşimde gölgeni görür gibi oluyorum. Yoksa giderken gölgemi mi çaldın sen, yaparsın bunu bilirim, beklerim senden çünkü. Uzun saçlı bir insanın gölgesi var yanımda, arkamda, önümde; toprakta daha da çok belli oluyor, neden yaptın bunu, sen var ya sen az değilsin! Sen gittiğin yerde de güzel insanlar bulmuşsundur. Yine gülüp, eğleniyorsundur. Zaten bu dünyadan sıkıldığını söylüyordun devamlı. Gitmelerinde haklıydın güzel dostum, can yoldaşım, sırdaşım… Kötülerin dünyası buralar artık! Mevla’m hep yanında olsun, cenneti anlat bir ara bana, olur mu?

İyi yürekli insanlar gittiğinde, daha da çok yalnız kalıyorum bu hayatta…

Emre onbey