Bir gün yolda yürürken, hani başını kaldırmıştın, gök yüzüne?
Minik bir damla düşmüştü dudaklarına. Gözlerini kapatıp, dalmış gitmiştin, uzaklara.
Sisler içinden görüntüler, dalga dalga düşmüşlerdi, aklına. Bir tek ben yoktum, aralarında.
İşte ben, o damlaydım.

Tam adımını atacakken, durmuştun aniden. Hani beyaz bir martı, süzülmüştü gök yüzünden?
Konup ayaklarının dibine, sessizce bakmıştı, gözlerinin içine. Bir şeyler vardı, derininde
Ben, o martıydım, gözlerimde sevgimle.

Yürürken, güneşin altında, o bahar sabahı. Hani rüzgar çıkmıştı aniden ve saçlarını karıştırmıştı?
Durup, bırakmıştın kendini, ellerine. Tanıdık bir şeyler hissetmiştin, dokunuşlarında. Bilememiştin ne olduğunu ve yürüyüp gitmiştin
İşte, o rüzgardım, ben

Rüzgarı arkasına alıp, gözlerinde minik bir damlayla, peşinden gelmişti, martı.
Hani gece boyunca pencerende; “ Oydu” demeni beklemişti.?
Doğan güneşle, geri dönüp, “ Seni bulamadı “ demiş ve beni, bana vermişti
İşte, o gün, “ Hoşça kal “ demiştim sana.