vakit geç...zaman, kadehin dibinde tortu;içtikçe şarabı biz eskirken o şafak gibi doğuyor her anlık saliselere. Zaman, yaşlanmaya giden yolumun her adımında doğup batmaktan usanmaz mı? Şu gece, hiç küsmez mi gündüze. Aralarındaki muhabbet nasıl yeminler taşıyor ki sırrı dilsiz yıldızlar ne kadar biliyorsa o kadar parıldıyorlar. En parlak yıldız acaba tüm sırların kaynağını mı yüklenmiş? Dışarda karanlıklar boğuyor fenerleri, bir ölü gibi kaldırımlar. İşten gelen şu paltolu adam, vakitleri hangi giyotine terk etmiş. Bir çocuk koşuşturuyor elinde çöp, mahallede yer yok ki binalar sıra gecesi düzenler. En cırlak naralar asabi evladın evinde yankılanır. Bir ırmak olsa sokak, yağmur damlamaktan utanç duyar.

Günlüğüm, benden sana zamanın benden yonttuğu şu cümlecikler kaldı. Kolum kanadım milim milim düşerken toprağına ömrümün son anında yaşamımın adını sen koyar mısın? Hani bazıları seni kilitle tutar, kimsecikler okumasın diye. Zaman bir yazı gibi okurken, işlerken bizi ,sırlarımızı zamanın içinde yontulan okusa ne çıkar.Değil mi ki ömür bizler için son buluş o zaman gizli tutacak neyimiz var.

Sevgili günlüğüm, penceremden dışarı bakıp sana fısıldadığım şeyleri dedikodu olarak düşünme,vakit geçerken,duygularıma iliştirilen bir fetva say kara yazılarımı.