Şimdi bir başka anlamla bakıyorum resimlerine,
Bir başka güzel geliyorlar gözüme,
Bir başka özlem yüklü,
Bir başka sen yüklü....


Belki daha özlemli,
Belki de çok nefretli,
Bakıyorum işte anlamı bitik ve bir o kadar da yitik kendimle....


Sebepsizdim belki seni severken,
Belkide bir çok sebebimdin..o boşluğu dolduran....


Tüm boşlukları dolduran o bilinmeyen senmişsin Sevgili,
Geç oldun belki diyipte temiz olmasını dilediğim,
Uğruna herşeyi yıkıp senin olduğun "sen’li" yolculuğa adım atmak için çırpınan "ben’dim"...
Acı olanda buydu!
Sadece "ben’dim"...
Çift kişilik ayrılmış koltuklarda yanımda olduğunu sandığım ama yanlız yol aldığım sadece "Ben’mişim" ...!


Sınırsızca sana aktığım doğruydu,
Uğruna gerçekten ama gerçekten kaybetmekten bile korkmadan yitirdiklerim senin içindi,
senli dünyama açtığım kanatlarım ikimize de yetecekti oysa ki...
Oysaki kocaman bir yürekle sevmiştim ben seni.
Belki de korktun sevgimin büyüklüğünde, Belki de Yüreğin yetmedi Sevgili! ...

Elleri telefon gittikçe kendine kızan, Resimlerini gördükçe sevgi ile nefret arasında gidip gelen, sen için yıkmış olduklarını onarmaya çalışan ,kendini herşeyden soyutlamış olan o "Lanet İnsan Benim"...

Bana verdiğin bu acılar için teşekkür ederim Sevgili!...
Kimse sen gibi lanet hayatın tokatını bu denli vurmamıştı,
Bu denli de kimse yakmamıştı canımı,
Sanırım bu acıyla ben uzunca bir süre yetinirim,


Sanırım ben atalarımızın sözlerinden hiç bir zaman hiç birşey anlamayacağım,
Oysa ne de çok kullanırdım bu sözü hatırlamısın;

"Hayatta edindiğim tecrübeler, yediğim kazıkların toplamıdır."

Gülerdin Hep....



Uzun ama bir o kadar da zor bir yolculuktu ikimize ayrılmış koltuklarda tek başıma yolculuk etmek...
Kalamadın yanımda,
Giremedim Kanatlarının Altına,Kana kana susadığın sana hep aç kaldım..

Biz bu zor yolculuğun sonunu getiremedik Sevgili.... !