SOĞUK NEFES

Hayatımda belki bir sepetin içinde sunulan en güzel sözler.... Belki bilinçli ve ya bilinçsizce ne kadar beynimden gelen tereddüt utanç ve o mütevazı bir şekilde sinirliliğimi saklasam da hayatımın bir bölümü bu sepetin içinde saklı “Ara sıra % 50 motor kayboluyor ve kontrol elden çıkıyor.” Zaten ben bu motoru yıllarca bir yerlerde saklamadım mı? ...Bence, bir arabanın her şeyi tam fakât onu çalıştıracak usta bir şoförü yok. Motor duruyor tekrar gaza basmak gerektiğini bildiğim halde anahtarı hep başkalarının elinde olması...Takıntılar...Taktım ben bu motora Hayır... Ben bu MOTORA TAKTIM... Evet...BU Motora BEN Taktım. Şimdi sırası mıydı? ... Gerçekle yüzleşmenin Motor bazen mumya kadar beyaz bazen ölü bir insanın soğuk nefesi ve bazen de kalbimin sesi... Bazen o kadar çok ince dokuyor hayatı...Ve her şeyden nefret ediyor. Yeni yerlere yolculuğunda keşfetmek ve yalancı yüzlerle haksızlıklarla boğuşmak istemiyor. Sadece endişe korku içerisinde ayakta kalma çabası ve yine korku...Fakât bu korkuyu tanımıyor. Cesâret içerisinde... Cesâretli bir korku. Hayatın zindanında yaşama yine de mutlu umutlu yüzlerle bakacak kadar korku... İtilme korkusu yanlış yapma korkusu... Mükemmeliyetçilik içerisinde sürüyor. Eğriler doğrular sevgisizlik hayır sorun bu değil. İşte bu kelime burada olmamalı. Bence buna kalabalıklar içerisinde yalnızlık demem gerekiyor. Çocukluğumdan beri süregelen kalabalığın içindeki yalnızlıklar cenneti... Ve nasıl kurtulacağım. Hep bu soru. nasıl kurtulacağım. Yön veremiyorum. Kaçışlar var. En uç noktalarımdan kaçışlar yaşıyorum. Biraz MOTOR VARSA Beynimin sağ tarafında ki hissettiğim yoğunluk baş ağrılarımdan kurtulacağım.

İstanbul, 26 Eylül 2002