Başaımdan kaynar sular dökülmüştü o gün.Sen giderken dondu nefesim..Vucudum buz kesildi,yazın kavurucu sıcaklığında.Kanım dondu .Bu gitmek değildi anlayacağın.Vurup arkanı hiç dönmemekti sevdaya ,aşka ihanet etmekti bir nevi.Oysa ;sözümüz vardı Allaha ayrılmayacaktık.Ama son durağına gelmiştik yolculuğun ve ayrılmak vaktiydi sanki.Dudaklarında beli
ren elveda sözcüğünün selzenişini görüyordum.Bu aceleyle söylenmiş bir söz olsada ,ayrılıktan yanaydı gözlerin ,yüreğinin dur değişine aldırış etmeden gitmekti.Biliyorum her aşkın bir hikayesi olduğu gibi bu aşkında bir hikayesi olacaktı.Adını koyamadığımız,çarmıha gerilmiş duygularımız ve hiçe saydığın sevdamız kalacaktı dürülmemiş bir aşk günlüğünde.Ama isimsiz kalacaktı takvimlerin 19/01/2009 ’u göterdiğinde,biliyorum sende yıkılmıştın o gün,ama belli etmedin.Gidiyorum değişinin ardındaki felaketti beni yıkan.Bir süre öylece kalakaldım.Seninle ilk buluştuğumuz yerde ayrılık çanları çalıyordu artık .Ne diyeceğimi bilemedim.Dur gitme desem,durmazdın biliyorum.Sen seçimini çoktan yapmıştın ve gittin....
Senden sonrada uğradım senle uğradım yerlere,beraber oturduğumuz yerlerde oturdum.Martılara ekmek verdim eskisi gibi,Ayaklarımı suya koydum bir süre ,Başımı göğsüne yaslar gibi yaslandım bir kayanın üstüne.Nefesine hasret kalmıştı nefesim..Bir süre kendi kendime konuştuktan sonra ayrıldım o matemli yerden.Belkide uğramamalıydım.Hayıflanacak çok şey vardı sadece iç çekmekle yetindim.Bir daha gelmeyeceğini bile bile hayal kuramazdım.Senin için bir oyundu ve bitmişti.
Nereden başlayacağımı bilmiyordum.Piyonlar düşmüş oyun devam ederken sen şahı indirmiştin masama ve işte o zaman kıyametim kopmuştu.Çünkü sen dönmemek üzere gitmiştin.


ARILIK ÇANLARININ ÇALDIĞI GÜN.
19/01/2009