“bir, iki, üç, dört, beş, altı, yedi, sekiz, dokuz, on, yirmi iki, yirmi üç, yirmi dört, yirmi beş…,,


Karanlık bir odada gördüğüm bilmem kaçıncı kâbussun. Yokluğun ve varlığın arasında sendelediğim bu kaçıncı gece, hesaplar birbiriyle çakışıyor. Ben geceleri yorgan niyetine üzerine örtmüş aciz bir mahluk, sen tüm karanlıkların sana ait olduğunu savunan depresif psikopat. Hey sana sesleniyorum, oralardaysan ses ver! Yokluğuna inanmadığım gibi varlığına da inanmıyorum.

Hey kime diyorum ben? İstediğin gibi, pes etmeyeceğim bu davada. Peki, hiç konuşmadan anlaşabilir miyiz? Bir şekilde anlaşmamız gerekiyor. Hadi tüm karanlıkları sana bırakacağım, sadece bu gece karşıma çık.

Evet, beklediğim buydu. Blöf yaptım sen de yedin.

Aynanın karşısında dikiliyordum. Dudaklarıma mor ne çok yakışıyordu, gözlerime de kara. Saçlarıma ne çok yakışıyordu, siyah, ürkütücüydü bakışlarım.

Tıpkı benim her gece senden irkildiğim gibi, şimdi sen benden ürküyorsun. Bir adım daha yaklaşırsan bana, oluk oluk akıtırım canını. Şaka yapar gibi bir halim mi var bayım! Şimdi anlaşmaya başladık işte.

Ne diyordum, neden dem vuruyordum en son? Depresif psikopat demiştim değil mi? Psikopat ruhlu seni, şimdi inanıyorum varlığına. Bu bir şeyi değiştirmez, çok değil biraz sonra ebedi olarak kurtulacağım senden. Ne o titriyor musun şimdi karşımda? Hani kraldın sen, senindi karanlıklar?

Gecelerce uykusuz kalmamın ve gördüğüm kâbuslarımın bedelini en ağır şekilde ödeyeceksin. Ödeyeceksin bayım! Hiç kolay olmayacak, yavaş yavaş yok edeceğim seni… Acıdan kıvrana kıvrana gebereceksin. Son nefesini verebilmek için günlerce/haftalarca/aylarca köpek gibi yalvaracaksın. Ben ise tükürdüğümü yalamayacağım. Sen acılar içinde inlerken, kadeh kaldıracağım yok olmanın şerefine. Aynı zamanda; bilinçaltımın su yüzüne çıkmasından ve harekete geçmesinden de korkuyorum.

“İşte sen kurbanlarından korkan kanlı zalim bıçak
Sen kendi gölgesinden bile korkan bir paranayok
Bir hipokondriyak”

Ses yankılanıyor, kısılmasını beklerken daha çok artarak: Sen kurbanlarından korkan kanlı zalim bıçak… Korkmuyorum, hey sana diyorum korkmuyorum ben. Seni de geberteceğim, sonra da şarkı açıp dans edeceğim.

“Doksan yedi, doksan sekiz, doksan dokuz, yüz, yüz bir, yüz iki…,,

Kıvranıyor kocaman bedenin, küçücük gözbebeklerimin içinde. Sona eriyor seninle birlikte kâbuslarım. Keyifli olacak senin kanını akıtmak. Günlerce beklediğim sona çok az kaldı. Varlığın çaresizce, varlığına inanmadığım olarak kalacak. Hissediyorum, az kaldı mutlu son(lar)a.

“Kapım neden hiç çalmıyor artık¿
Fotoğraflardaki insanlar hatırlıyor mu beni¿
İsimleri neydi bunların, yüzleri çok tanıdık¿
Yalnız kalmak bir ilaç mıdır¿?
Yoksa hastalığın ta kendisi mi¿?”

Beynim, sorular, şarkı, Zakkum, inliyor tepeden tırnağa bedenim. Kendimden geçiyorum farkında olmadan. Aman tanrım! Gözlerimi açtığımda, tırnaklarımın kollarımı çizdiğini görüyorum. Kan damlıyor yerlere. Ben de seyrediyorum.

Sen, sen bayım şimdi sen de yok olacaksın! Korkma çok acımayacak canın.

En son hatırladığım gözlerimi kapatmıştım, üzerine gidiyordum.

Kestim. Geceye yakışır şekilde, bıçakladım.

Kadeh kaldırıyorum yok olmaya…
Siyaha kırmızı çok yakışıyor.


İnsan aniden kendi kendinin katili oluveriyor...

aralıkikibindokuz