KÖR KUYULARDAYIM…

Karaya vurmuş bir balığım bugün.. Kalbim ellerimde üşüyor…
Renkler renksiz… Güller kokusuz…
Yaşam; soluk benizli insan, gözler içe çökük… Göz altları mosmor…
Yar, kör kuyulardayım… Ümitsizim… Işıksızım…
Yar , ipini sal çek çıkart, bir deprem yaşansın bedenimde, yeniden doğuşum olsun…
Yar, ipini sal çok görme!...


Anlat yar, anlat…
Akıp giden ırmaklar ,nereye varır ? başı neresi? sonu neresi?
Gök, delinmişçesine yağmakta , her yer beton yığını olmuşken, bu kadar suyu şuncacık toprak neresinde saklar?
Mevsimler şaşırmış, şaşkın… Kış ortasında , ılık meltemler esmekte ,kâh yağmur yağmakta, kâh güneş açmakta, kışı özledim, nerde kaldı kış , gördün mü? Gelir mi yine ? Kaldığı yerden devam eder mi? Yine açar mı ? Kardelenler… Karlar içinde büyüdüm, şimdi kar’a hasret kaldım… Ağustos ayında, dağımızın tepesinde kar bulurduk, bir inci tanesi bulmuş kadar mutlu olurduk…

Yar ,yine gelecek yaz ,yaz gelecek diye üzülür mü insan? İçim şimdiden başladı huzursuzluğa… homurdanmaya… Yine girer bir ateş ,güzel bir orman içine, her gün bir başka şehirde ,bir başka şekilde, bir başka senaryoyla yanar ağaçlar, fidanlar, içinde yaşayan börtü böcek … Benim de içim yanar,yanarda yanar… Yanan fidanlar ,ağaçlar yerine geldi mi yenileri? Yar söyle, kıymasınlar! yeşile maviye… Almasınlar üstümüzden örtümüzü, içimizden nefesimizi… Çalmasınlar! çocuklarımızın geleceğini …


Bir anne, çocuğunun ölümüne yardımcı olur. Bir evlat annesine babasına söver, yetmedi gözünü kırpmadan vurur . Bir kadın ,komşusunun çocuğunu kaçırır boğar, yetmez atar sobaya yakar.
Anlat yar ,anlat..
Nerden geldik? Nereye gideriz?
Nice oldu halimiz,var mı halimizden anlayan? Açıklayabilen…


Yar kör kuyulardayım…
Ümitsizim… Işıksızım…
Yar ,ipini sal … Çek çıkart… Işığa hasretim… Çok görme!...

İlknur Doğanay Özlü