Yine ağlıyorum,ağlarken kendime kızıyorum,öfkeleniyorum.Hayattan ne bekliyorum bende bilmiyorum.Tuhaf,anlaşılmaz bir kadın olduğuma karar verdim en sonunda.Kimse benim,duygularımı iç dünyamı anlamak zorunda değil ,ama elimde değil.Artık kırılmak üzülmek istemiyorum,yine kendi kabuğuma çekilip,cenin pozisyonu almak istiyorum.Neden böyleyim?niçin? cevabını bulamıyorumki.Galiba benim kavgam iç dünyamla..

Çekilir kahrım yok yine bu akşam. Kahrımı çekende yok zaten.İnce düşünceler,duygular içinde kendi kendimi yok ettiğimin farkındayım yine, ama elimde değilki.Kırılganım,sırça saray gibiyim yine,ama kırmamaya çalışanda yok ki.Ağlıyorum gözyaşımı silende, hiç olmadı...Özel olduğumu hissetmek istiyorum..maalesef, hissettirende olmadı.Gökkuşağı gibi rengarenk duygulara sahip,her rengini yüzüme yansıtacak,duygularımı anlayacak,gözyaşımı silecek,insan yokmu acaba....Artık ,"ıssız adam"kahramanlarıyla uğraşmaya mecalim kalmadı...ben,kimseyi değiştirememki..tıpkı kendimi değiştiremediğim gibi.Şu an,dünya değiştirmemek için,sonsuza dek uyumamak için mücadele ediyorum...Şu an onun için,onun için yazıyorum...belkide son yazışımdır...Belki....Umutsuzum,mutsuzum