CANIM ANNEM
‘’Ana gibi yar, Bağdat gibi diyar olmaz’’ derler ya… Bu söz annelerimizin ne kadar değerli olduğunu apaçık belli eder.
Babam kilerde sakladığı sandığı açmak istedi. Babam ile kilere doğru gitmek, sandıktaki eşyaları görmek ikimizin de aklından geçiyordu. Babam ile ben çok heyecanlıydık. Babam, elinde sandığın anahtarını sallarken, kalbim heyecandan küt küt atıyordu.
Nihayet, babam ile ben kilere gelmiştik. Babam sandığı açtı ve birden kulağıma bir türkü sesi geldi. Bu annemin müzik kutusuydu ve Çanakkale türküsü çalıyordu.
Sandığın içindeki sadece bundan ibaret değil, zarflar dolusu mektuplar ve annemin fotoğraf albümlerinden oluşuyordu. Babam, bu mektuplardan bir tanesini açıp okuyordu. Bu mektubu ağabeyim askerdeyken yazmıştı. Ağabeyimin ilk mektubuydu. Annem bu mektubu hala saklıyordu.
Mektup; ağabeyimin aile hasretinden bahsediyormuş. Annemi, babamı, beni ve ablamı özlemiş. Bizi görmeye gelecekti ama izin tarihi yetmedi.
Babam, annemin fotoğraflarını çekip, albüm yapmış. Evlilik yıldönümlerinde anneme hediye etmiş bu albümü.
Annemde bu eşyalarını sandığa koyup, istediği zaman sandığı açar, bu albüme bakarmış.
Annemin bize yapmış olduğu fedakârlıkları yazmama sayfalar, anlatmama sözcükler yetmez.
Annem, bizi dünyaya getirerek en büyük fedakârlığı yaptı.
Annem bizi 9 ay karnında taşıdı. Annem bizi doğurarak, bizi büyüterek, bize bakarak, bize yardım ederek en büyük fedakârlığı yaptı.
Biz hasta olunca çalıştığı işyerine götürüp, patronundan azar işitmeyi göze alarak bize baktı ve en büyük fedakârlığı yaptı.

Annem yemeyip yedirdi, içmeyip içirdi. Kendi sağlığına doğru dürüst bakmadan ‘’Önce çocuklarım’’ dedi.

Yetmez mi bunca fedakârlıklar, bunca yardımlar yetmez mi yetmez mi?

CENNET ANNELERİN AYAKLARI ALTINDADIR…