Bir insan (adam demiyorum çünkü muhtemelen çok muhterem hanımefendilerdi bizim misafirler) düşünün güpe gündüz kapı zorluyor, kilit kırıyor... Ve hangi mantıkla açıklanır bilinmez hiç tanımadığı insanların evine giriyor. Kim bilir belki de tanıyordur.

Misafir başımız üstüne ama evde değiliz be kardeşim... Galiba o da bizi evde bulamayınca ne var ne yok alt üst etmiş bizi aramış evde... Zira başka bir şey arasaydı 1-2 nazarlık ve çeyrek altın vardı bebek karyolasında üstelikte minderde iğneli. Görmemiş diyeceğim diyemiyorum dersem yalan söylemiş olmaktan korkuyorum. Odaya girdiğinde onlarda insanın gözüne giriyorlar çünkü.

Yok yok bu kesin bizi aramış evi onca dağıttıktan sonra bir fotoğraf makinesi alıp gittiğine göre. Galiba fotoğraflarımıza bakıp hasret giderecek.

İşte dün iftara bir kala eve girdiğimde karşılaştığım manzara karşısında bunları düşündüm. Ben işini yarım yalamak yapan adamları sevemedim bir türlü. Elbette herkes her işi yapamaz ama ben bu işi yaparım diye çıkıyorsan meydana hakkını ver değil mi kardeşim.

Hangi sebepten bu işi yapıyorsun (gerçi yapamıyorsun ya...) bilmiyorum ama ben iyi niyetimle çok ama çok mecbur kaldın diye düşünmek istiyorum. Aldığın makina helal olsun... Ama zamanımı çaldın ya (laf aramızda evi toparlayacağım diye canım çıktı) bu hakkı zor ödersin kardeşim... Ha birde çilingire verdiğim onca para bunu da sana fatura ettim haberin ola...

Arkadaşlar bana geçmiş olsun sizi de Allah böylelerinden korusun