öylesine...


Nereden başlamalı…

Kalbimden neler geçtiğini, kafamda neler biriktirdiğimi, neler hissettiğimi, her şeyi bildiğini düşünüyorum..en azından bütün bunları hissettiğini…belki de böyle tuhaf bir beklenti benimkisi..
Tüm uğraşlarımın boş bir çaba oldugunu fark ettığimde başa dönüyorum..

Artık bana inanmadığını biliyorum… artık hiçbirşeyin eskisi gibi olmayacagını da ve hiçbir suyun beni paklayamayacağınıda..
Ne olacak? Nasıl olacak? Ne kadar sürecek? Nerede bitecek? Neden bitecek? Nasıl yeniden başlayacak ve nasıl sonlanacak?
Şimdi bulabildiğim tüm soru cümlelerını üst üste koyup, bulabildiğim en merhametli cevabın dizlerıne dayamak istiyorum başımı…

Yorgunum.. senınde soyledıgın gıbı yorgun... beni bıtıren beynım yorgun... düş kurmakdan uslanmayan yüregim yorgun...
Uyumalıyım, uzunca bır sure uyumalıyım…
Bana öfken gün geçtikçe çoğalacak..günün birinde adımı anmak dahi ıstemeyeceksın bilirim…
Senin bilmediğin bir yerde dogdum ben. acıların bağıra çagıra ortalıkda dolasdıgı bır kalabalıkta..bu yuzden naçardır dilim, korkarım sözcukler savurmaktan...

oysa bir sen vardın rüyalarımı hayra yoran..bir sen vardın sözlerine sıgındıgım…bir sen vardın ugruna şarkılar söylediğim…
kendi suskunluğumda boğuyorum kendimi…gidipte dönmeyenlerin yasını tutuyorum şimdi...


Bitimsiz yolculuklara çok çıktım…çoçugunu ugurlayan ve bekleyen bir anne gibi ugurladın bekledin beni..her defasında daha çok özleyerek döndüm sana her defasında daha cok severek…

Gecdıgım her yere adınla seslendım..her agac govdesıne sen dıye basımı koyıp dınlendım.. ıcdıgım her suda suretini aradım..ıssızlardan gecerken senden ogrendıgım şiirlerı soyledım kendıme…
bilemedim sensizliğin bu kadar zor olduğunu.
bilemedim.