Birçok terzi tanıdığım oldu.Ustalıklarına güvenerek,hayatlarına karışıverdim.
Kimi gözlüklü,kimi ise gözlüksüzdü.Net olarak görmelerinden yanaydım.Eğriyi ve doğruyu onlardan başka kimselerin göreceğine inanmadım.

Küçük dükkanlarının içinde,büyük dünyalar taşıdıklarını sandım.Dükkanlarında bulunan siyah renkli radyolarından ise,mutluluk şarkıları dinlediklerine inandım.
Boyunlarında asılı duran mezuraları,tezgahlarının üstünde bulunan makasları ve küçük beyaz el sabunlarıyla harikalar yaratacaklarını düşündüm.

Prova günlerini dört gözle bekler oldum.Prova günlerin de onlarla sohbet edecek,piknik tüplerinin üzerinde duran çaydanlıklarının içindeki çaydan içecek ve dikkatlerini yaptıkları işe veren terzilerime zorluk çıkartmayacaktım.

Her ortama uygun biçimde hareket edilmesi gerektiğine inandığımdan,onların ortamlarına girdiğim zamanları yaşadıkça, uygunsuz olduğumun farkına vardım.

Ölçtüler..

Biçtiler…

Boyumun ölçüsünü aldılar…

Yıllar sonra yani bugün;rahmetli babamın elimden tutup,Karagümrük İlkokulunun karşı sırasında bulunan terziye götürdüğü günü anımsadım.Her iki omzumda askısı olan,kısa şortlu pantolonumu diktirmiştik.Büyük mağazaların,ışıklı vitrinlerinde cansız mankenlerin üzerinde duran elbiseleri giymeye başlayana kadar da terziden elbise diktirmeye devam ettim.
Onlar da ölçtüler,biçtiler ve boyumun ölçüsünü aldılar ama hepsine güvendiğim ve inandığım için halen pişmanlık duymuyorum.

Duyulan pişmanlığım sadece kumaştan anlamayıp,bulunmaz Hint kumaşı diktiklerini sanan terzilerime oldu.

Netice de onların sayesinde,boyumun ölçüsünü aldım..