Bu satırları sana yazmak, senin bakmaya doyamadığım gözlerine, işkence etmek, hayatta en son istediğim şeydi sevdam. Fakat bunu yapmaya mecburum.

Hırsız gibi girmiştin yüreğime. Anlayamamıştım. İçimde, sana dair kıpırtılar başlamıştı. Sahildeki küçük su dalgaları gibi sana gelmek istiyordum hasretle. Seni görmeden, sesini duymadan geçirmek zorunda kaldığım her an, her saniye geçmek bilmiyordu.

Seninle olduğum zamanlar, güneş farklı parlıyordu. Dünyanın, bütün güzelliklerini daha iyi görebiliyordum. Kalbim mutlulukla doluyor, gözbebeklerim gülüyor, neşem yerine geliyordu. O zamanlar kanatlanıyor ve bulutların üzerinde geziyordum.

Sana ait her şey beni mutlu etmeye yetiyordu. Senin gülüşün, sesin ve bana söylediğin her söz, sensiz geçen zamanlarımda katık oluyordu bana.

Bir araya gelebildiğimiz zamanlarda da içimizde biriktirdiğimiz hasretin yansımasını küçük kavgalarla aktarıyorduk birbirimize. Sonra da dayanamıyor, kırgınlık dolu bakışlarımız birleşiyor ve aramızda geçenleri unutuyorduk. Sıkıca sarılıyorduk birbirimize.

Gecelerim sensiz geçmek bilmiyordu. Avuçlarımın içine aldığım resmini öperek uykuya dalıyordum. Düşlerimde buluşuyordum seninle. Sana kavuşacağım anları sabırsızlıkla bekliyordum. Seni çok sevdim sevdam. Hem de çok. Senin gözlerinde, huzur, şefkat buldum.

Seninle çok mutlu oldum. İsterdim ki daha da mutlu olayım. Ama olmuyor sevdam. Olmuyor. Sensizliğe dayanamıyorum. Küçük mutluluk kırıntıları yetmiyor. Kalbimden hiç çıkmayacaksın. Onu, sen de biliyorsun.

Elveda sevdam elveda. Kendine çok iyi bak. Sana hayatta mutluluklar diliyorum. Böyle olması gerek. Elveda....