Seni her gördüğümde,
Yağmurlar yağardı çöle
Seni görmüş olsa bülbül,
Dönüp bakar mıydı güle.

Benim sende gördüklerim
Anlatılmaz gelmez dile.
Ne olmuş gönül vermişsem
Verirdim canımı bile.

Konuşmak yerine yazmanın daha rahatlatıcı olduğunu düşünüyorum.

Çoğu zaman sözün bitmesini dahi beklemeden;

- "Hayır öyle değil..." diye başlayarak, "O da bir şey mi? Sen benim bildiklerimi bir dinle bakalım..." tarzında yaklaşanları görünce ister istemez böyle düşünüyorum.


Ne garip, yalnızlık okunuyor tüm yüzlerde; ama bu yalnızlığı gidermeye gelince iş o insan gidiyor yerine başka biri geliyor sanki. Anlamak, anlatmak, anlaşılmak ihtiyacı kaçınılmaz insan için; ancak böyle bir insanı aramak bulmak yerine bulduğu her insana üstünlüğünü ispatlamaya girişiyor birçok kimse. Anlatmaya çalışıyorsunuz olmuyor. Sanki bir kere sana "haklısın" dese tutunduğu tüm dallar elinde kalacakmış gibi güvensiz özünde.

Bir söz vardı, "Gönül ne kahve ister ne kahvehane. Gönül sohbet ister kahve bahane" diyen. Evet insanın gönlü sohbet istiyor muhabbet istiyor.

Önceleri kahveyle bir araya gelen insanlar şimdilerde öylesine soyutlamış ki kendilerini herkesten. Başlayan konuşmanın sonucunda kendisine külfet getirecek bir durum çıkacağı endişesi ile dolu yüzler. Başkası için en ufak bir şeye katlanmayı aptallık sayan akıllı olma gayretindeki insanlar...

Endekslere bağlı dostluklar... Mantığa bağlı aşklar... Mal paylaşımına bağlı evlilikler... Lise sıralarında arkadaşını bıçaklamayı ya da kız arkadaşı uğruna arkadaşını çekip vurmayı erkeklik sayan delikanlılar... Yol göstermek örnek olmak yerine pisliğe bakar gibi bakan ihtiyarlar...

Neden böyle olduk bizler... Kim çaldı bizden yüreklerimizi?

Aklıma Tarkan’ın şarkısı geliyor,

Kırılma, yapma kalbim kırılma... Nedeni var her şeyin, suçlu sorumlu arama...

Sevgiyle kalın...