Yine o ses, yine o ezgiler doldurdu odanın boşluğunu, nefesimin yalnızlığını bastırdı onlar…

Benzemez kimse sana
Tavrına hayran olayım…

Nicedir hiçbir şey, hiçbir ses böylesine samimi ve de tanıdık gelmemişti bana. Çok zaman oldu bu içli ruha eşlik etmeyeli. Sen geldin aklıma, senli anılar çaldı kapımı, sana daldı gözlerim ; sana yağdı gözlerimin yağmuru, kalbimin şimşekleri sana çarptı…

Yoktun ya; koyup gitmiştin ya beni senden sadece anılar bırakmıştın ya şimdi onlarla evcilik oynuyorum. Bir musikinin ezgisinde seninle evimizi ısıtıyorum. Sen evdesin ve bu şarkı yankılanıyor evin duvarlarında; sen de ağırdan ağırdan eşlik ediyorsun nefesin yettiğince…

Biliyor musun ? Bu satırları yazarken gözlerimi hiç açmıyorum; Ya sen kaçıp gidersen,ya kaybolursan gözkapaklarımın arasından.Bir daha ne zaman gelirsin, ne zaman şarkılarını söylersin?
Ya da ;
Şarkılar seni söyler,
Dillerde name adın…

Ben seni çok özledim. Geri gelir misin artık bilmem!Ama ben, hep seni ağırlıyorum bu evde…Şarkılarla konuk oluyorsun canevime, ruhuma, gözlerimin içine.
Sana elveda bile demedim ben. Hayatıma kaldığım yerden devam ediyorum. Sanki sen hep bu evdeymişsin gibi; duvarlarla, şarkılarla senli konuşuyorum.
Sen aşktın bende, candın, sevdaydın, hayattın bende; emin ol hala da öylesin; bu yüzden sana hoşçakal bile demedim…