Ben seninle nefes almaya başladım.Sevmekten yorgun düşmüştü kalbim kırıktı...ama hayat yinede devam ediyordu.Hayata bir yerden tekrar başlamalıydım nerden,nasıl başlayacağımı bilmiyordum.Karamsarlık bulutlarımı bir türlü dağıtamıyordum peşimi bırakmıyordu.Kalbim yola devam etmeme izin vermiyordu.Yorgundum,tükenmiştim sürekli tökezliyordum ve her seferinde inatla ayağa kalkmaya çalışıyordum yapamıyordum... olmuyordu.Ama bir gün tam düşecekken sen çıktın karşıma sıcacık ellerinle dokundun buza dönmüş kalbime,umut verdin bana,sevgi tohuları ektin kalbime.Seni zamanla tanımaya başladım senden öğrendiğim çok şey oldu.En iyi öğrendiğim şey ise seveceksen ölümüne,dolu düzgün seveceksin sevdiğin ağlarken sende onunla ağlayacaksın.Ben dünyada artık böyle sevenler var mıdır diye düşünürken sen bana bunları öğrettin.Ve yavaş yavaş benim dünyama igrdin.Dünyama girşini törenlerle kutladım ama içimde de bir korku vardı seni incitmek ve kayetmekti.Her saniye,her dakika seni düşünr oldum.Sen benim dünyamın merkezi oldun ve ben seninle yeniden nefes almaya başladım