Uykularım bölük pörçük, uyanık da değilim eskisi gibi…o kadar ağırsın ki eziliyorum her kalbime iliştiğinde… insan seve seve razı olur mu sancılara, avucunun içine bırakmıştım kendimi bile bile güldürmeyeceğini…

Yaşamak öyle zor ki! Yaşayamamaksa zor ötesi. Gittiğin hiçbir yere varamamak, yediğin hiçbir şeyle doyamamak, güneşin iliklerime kadar titrettiği her aydınlık günde kaçamamak kendimden ve gerçeklerden… gerçek sandığımız şeylerden.. senin gibilerden..!

Bir gece olsun çarpışabilsem rüzgarla. Bedenimden sıyrılıp sadece ruhum olsam. Şeklim şemalim kalmasa, kıyafet giymek zorunda olmasam, sıkılınca her şeyden ve herkesten bulduğum ilk deliğe aksam.. denizde yüzen nota, havada balık olsam… bir kez olsun bende senin kadar imkansız olsam..

O kadar yabancı geliyor ki artık her şey , kendim bile tanıdık değil. Şehir başkasının , sokak başkasının, ev başkasının, sana bunları yazan el başkasının, sen başkasının…

Sahiplikler değil sahipler var her tarafta , ne yana dönsem taş yığınları, hissiz, duygusuz, kaba… bakarlar ama göremezler içimi … konuşurum ama anlatamam derdimi.

Belki de o kadar zor değil! Belki sadece bir zamanlama tekniğidir ölüm..

Ne çok yargıladın beni her gözlerime bakışında, ne çok astın.ne çok gömdün.. hissetmek istemiyorum seni artık, duymak istemiyorum, görmek istemiyorum..sen demir alırken her seferinde biraz daha uzağa, yüzüne bunları haykırsam da , lütfen dinle, aslında geceyi delen yalnızca iki hece; GİTME….

…….VANDİ…..’07