3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
938
Okunma
Bütün sesler “mi hicaz”. Efkar ve yırtılmak üzere olan gırtlaklar. Enstruman yok ve aynı tonda onlarca ses bırakılıyor kulaklarımın kıvrımlarına. Her iç çekişimde, kulak kıvrımlarımdan , göğüs kafesime doldurdukça bu sesleri, miyop oluyorum, yoruluyorum…
Aşinayım aslında, bu iç çekmelere ve seslere. Ayırdım yıllarca, bir bir istifledim hepsini. Şimdi üzerime yıkılmaktalar, yenilerini ekledikçe. Durmalı mı, duymamalı mı ya da vurdum duymaz mı olmalı? Sevdiğim tınılar kaybolup gidiyor bu karmaşada, kahroluyorum ve sadece y/anıyorum .
Uyandığımda sabah, çıkmadan yatağımdan ve bırakılmamışken hiçbir tını kıvrımlarıma, kendi tınımı, kendim fısıldayacağım kulaklarıma.Vuracağım sonra kendimi yollara, oh be
Cevap Yaz