Kayıp düşmek üzereyim. Ya bir basamak yukarı-ya çıktığım kadar aşağı.

Her zaman beni mutlu eden aklım sanki firar edecek. Çıkılmaz dehlizlere dalıyorum. Ne gece ne gündüz ikisi de birbirinden farksız. Arayış anlamsızca, sebebsizce, öğütürcesine arayış. Sokaklar, arabalar odalar insanlar Aman Yarabbi çıkılmaz bir çöküş. Dil kilitlenmiş. Beyinim şak diye ortadan ikiye ayrılacak. Ona da razıyım. Bölünse belki rahatlarım. Nasıl bir yokluk yaşıyorum. Her yer- her şey gerçeklerden kopmuş. Hayal olmuş. Elimi uzatsam bütün görüntüler erimeye yüz tutmuş buz gibi dağılıverecek.
Kopmak istiyorum. Bedenim kendimden kopmak istiyor. Dizlerim bir adım sonrasını kaldırmayacak. Nasıl bir mecalsizlik-takatsizlik. Yaşamıyorum. Nefes almıyorum. Konuşmuyorum. Bitmişlik, tükenmişlik, anlamsızlık. Tüm tanımlar lal olmuş.
Tanıdığım insana yabancıyım. O başka yerde ben başka bir yerde. Birbirini kavrayan tüm elementler çözülmüş. Atomlar birbirinden uzaklaşmak istiyor. Zerreler başı boş.
Nasıl bir araya gelirim? Nasıl tekrar ben olurum?


İBRAHİM İŞLEYEN