evet, yerin dolmuyor...
tüm sevenlerinin dediği gibi yerin dolmuyor,
onlardan bir farkım var yalnız, bağıra bağıra söyleyemiyorum içimdeki özlemi,
ne önemi var ki diyemesem de biliyorsun, hissediyorsun,
hayat ne garip, ne karmaşık ...
talihsizliğimiz günden güne tükenen ben’e gebe...
sıyrılamadığım bir hazin sızı var içimde, kurtaramadığım kendimi,
nefes alışın bile huzur verirken bu cana,
öyle bir an geliyor ki katlanamıyorum içimde yanan, her daim tüten, gözlerimi yaşartan ateş’e,
kalabalıktan sıyrılıp yalnız kalınca üşüşüyor beynimi kemiriyor tüm bu yaşananlar, yaşamaya mecbur bırakıldığımız yaşanmışlıklar,
sıkışıyor yüreğim nefes alamıyorum seslenemiyorum sana, uzatamıyorum ellerimi sıkıca tutup bırakmaman için, yetişemiyorum bu hikayenin istenmeyen finalini farklılaştırmak için, yerin dolmuyor bu şehir sensiz anlamsız, caddeler insansız gibi ıssız,
ne çok isterdim arkandan el sallayan, geleceğin günü dört gözle bekleyen biri olmayı,
akan gözyaşlarımın bir gün gelişinle kuruyacağını bilmeyi, gelişinle sevinç gözyaşları dökerken senin sileceğini bilmeyi ne çok isterdim...
belki de hayat haklı ne çok şey istiyorum, vermeyeceğini bile bile neyi kovalıyorum hala,
bu sözler uzar, anlam sığdıramassın cümlelere, halini anlatmaya yetmez çünkü ama değişmeyen bende bir sen varsın,
kendimi bile değiştirmeye yetecek kadar bir ben varken, sen olmadan ben yokum, ben sende varım, her an yanındayım...
anlamaz kimse içimdeki yerini, hiçbir zaman değişmeyen değişmeyecek bendeki yerini anlayamazlar...
kimseye derdimi anlatmak değil niyetim,
tek derdim seni sensiz içimdeki bu koca alevle yaşamaya çalışmak, sensiz ve sevginle yaşayabilmek...