NE OLUR KURTAR BENİ SEVGİLİ

Anneler çocuklarının üzerine çekiyor geceyi
Sokaktaki kedi durmadan miyavlıyor
İki sarhoş sekiz çizerek ilerliyor
Balkonda bir kadın balkonda çay içiyor
gözlerinde yalnızlığın koyu gölgesi
Uçaklar hep o bildik gürültüyle kalkıyor

Sezen Aksu ’Herşey bir anda anlamsız gelecek. İşte biz o gün tükeneceğiz ’diyor
Yalnızlığıma ayın şavkı vuruyor
İçimdeki acı kendini tekrarlayıp duruyor
Beni bunaltan, dilsizleştiren, sağırlaştıran
gerçeklikten kaçtıkça daha çok
acıya boğulduğumu görüyorum.
Adını koyamadığım bir boşluk büyüyor.
Beni kendine doğru çeken bir uçurum oluyor.
İçimde,yüreğimin en güzel köşesinde Hakikat’ın yankısı...
Dışarda nereye aktığı belli olmayan bir hayat; haberler, fotoğraflar, telefonlar...

Hayat bir yorgunluktur derdi babam diyor şair...
Düşlerimiz kabusa dönüşüyor
Dünya yoruyor...tükeniyoruz..tüketiyoruz
Herkes yalnızlığına gömülü.

Kaçıp gitmek istiyorum bir dağ başına.
Bu şehrin uğultusundan, kalabalığından kaçıp ruhumu dinlendirmek, yüreğimin derinliklerinde yankılanan sesi çoğaltmak istiyorum.
İçimdeki şiiri duymak, yağmura tutulmak istiyorum. Gecenin kakülüne iki damla gözyaşı düşürüp, kalbimi içimdeki acıyla yumak istiyorum

“Ne olur kurtar beni sevgili
içimin düştüğü loş uçurumlardan”
(Baudelaire)