Sana gözlerinin iki derin kahverengi çukur olduğunu ima eden bir şiir saklıyorum, aşkın en güzel gecesinde kulaklarına terk etmek üzere.
Senden uzak olduğum, nerede uyuduğunu bilmediğim böyle gecelerde, koyu kırmızı kapaklı romanlar okuyorum. Öyle yalnızım ki, ancak romanlardaki karakterlerle sarıyorum acılarımı. Orada bir dünyam var ve sorunsuz iletişiyoruz kişilerle. Yatağımı pencereye dik bir duvara dayayıp camı açıyorum. Sırtımı duvara yaslayıp camı açınca dünyalar benim oluyor. Simsiyah bir gökyüzünden başka hiçbir şey göremiyorum bol ışıklı kentimde. Köy geceleri yıldız şöleni sunar böyle arsız çocuklara ama ben genzimden içeri akan rüzgarla bile yetiniyorum. Ne bileyim –uçmak gibi bir his bu. Günün en huzurlu dakikaları buna en yakın anlar oluyor.

Yalnız geceler bazen üşütüyor. Soğuktan ağlamak üzere geldiğim oluyor. Ama bu üşümekle alakalı değil. Ben üşüdüğümde titriyorum ve sen bunu görmüyorsun., keza ben de sen uyurken nasıl solursun bunu görmüyorum. Bazen bu yüzden o gece hangi kitapla uyuduysam ona sarılıyorum. Sen bunu da görmüyorsun. Görme.. Görürsen ötekiler gibi olur. Ben yalnız bana safsın sanırım; bundan en saf halimi sunarım. Sonra bakarım, cahil gözlerin, erdemsiz gözlerin yalanlar söyler. Yalanı sevmem, söyleme.

Kasırga gibi bir şey olması gerekmiyor. Garanti süresi dolmadan yetkili servise giden ürün gibi, ufak fakat kısa zamanda üzerinden geçilmesi gereken yaralarım var. Senin de olsun.. İnsansın, kusurun da olsun. Ben sana sırtımda bir çuval yanlışla geldim. Altında eziliyorum, yardım edip bir el atmazsan, “at” bile diyemem. İşte böyle kırık ve güvensiz kalbim. Ama artık inanmak istiyor. Emin olmak ve güven dolmak istiyor. Hem sonra berrak bir içtenlik vaat ediyor.
Sevgilim,
Bu bir değer meselesi ise, biz buna değeriz. Aşkın liyakatı olmuyorsa da, biz bunu çoktan hak ettik. Karanlık masallar mutlu sonla bitmeyebilir, bitmesin. Ben o masalları okumaktan vazgeçtim. İçi hayat dolu bir yolculuk gerçekçi iki kalbi bekliyor.