Sevgilim! Seninle birlikte olduğum zamanlar senin kıymetini bilememişim. Ne zamanki birbirimizden ayrı düştük; yüreklerimizin sızlanmaya başladığı işte o zaman var ya taa içimin derinliklerinden bir şeylerin zorla koparılıp atıldığını hissettim. Seninle olduğum zamanlar, ayrılığı hiç aklıma getirmezdim. O kadar mutluydum ki mutsuzluğu bile düşünmek bana çok uzak gelirdi… Hele ayrılık acısıyla gözyaşları dökmeyi bile kendime yakıştıramaz, erkekliğime gölge düşürür diye çocuksu bulurdum…

Sevgilim! Hayal bile etmediklerimi şimdi acı da olsa yaşamaktayım. Erkeklik gururum diye düşündüğüm duygularım bile bana şimdi anlamsız geliyor. Hani gözyaşı dökmelerimi kendime yediremez, yakıştıramaz diye düşünürdüm ya… Hepsi yalanmış… Gözyaşlarımı, hem içime akıtıyorum hem de yanaklarımdan aşağıya doğru pınarın suyu gibi akıp gitmesine engel olamıyorum... Etrafımdan bana bakıp da gülenlere ya da acıyanlara hiç aldırış etmiyorum… Kim ne derse desin! Senin yokluğunun ne anlama geldiğini ancak kendi yüreğim hisseder… Başkalarına söylesem de faydasız olduğunu biliyorum… Belki de diyecekler:

-Bir kız için göz yaşı dökmeye,kendini yiyip bitirmeye değmez !..

Bunun için kendi dertlerimle baş başa kaldım. Sensizliğinle yansam da kimseye belli etmemeye çalışıyorum…

Sevgilim! Hani ilk buluşmamızda sana:

—Sevgilim, seni seviyorum. Diyecektim ya. Sensizlik! Ah sensizlik! Sevip de ayrı düşmek sensizliklerin vermiş olduğu en büyük handikapmış, sevgilim… Bak, mevsimler, hızla geçmekte. Şu anda hazan yaprakları hızla dökülmekte… Baharın gelmesi bu gidişle meçhule benziyor… Önümüz kış olsa dahi gel be gülüm! Gel be sevgilim! Gel! Hadi gel! Hiç mi aşkımızın hatırı yok! Hiç mi yok?