Evet......

Bir hasretin uçsuz ve soğuk yüzüyle tanıştım az önce.Habersizce açtığım gönlümün göğünde karlar yağmaya , şimşekler çakmaya başladı.

Vaktin zamanla yarıştığı anlarda, bende kendimden kalanlarla savaştaydim.Bir yanım hep eksik , hep bir özlem duyanım vardı içimde.Sonu gelmeyen acılarımı ve yaşanmışlarımın yolunu değiştirmek istiyordum. Baktığımda arkama her şey aynıydı. Giyindiğim kıyafet, yürüdüğüm yol,dokunduğum el, hatta saçımı bile rüzgar hep aynı yöne tarıyordu.Bir şeyler değişmeli bazı gerçeklerin yolu kesilmeliydi.

İşte o anların çığlıkları ile kendimden geçtiğimde farkettim.Kan çanağı gözlerimde yorgunluk akarken , yanaklarımdam süzülen okkalı yaşların biri tarafından silindiğini farkettim. Gülen gözleri , geceyi andıran bakışları ile değmişti bana . Dosthane uzatmış olması ellerini yüreğime farklı bir tat bırakmıştı.İnancımı karşılıyodu nedense.

Bir hareket gerekliydi nefes alışlarıma. Sıcak bir dokunuşla , ılık bir rüzgarın gezintisi iyi gelecekti bana.

Geldi...

Tanımadığım bir yüreğin şeffaflığı yerini aldı hayatımda.Sensizce sızdığından haberi bile yoktu dünyama, benim de tabiki.

Uzunca bir aradan sonra güven duygusunu kaybeden yüreğimin sesini duydum.Aç diyordu, kaybedeceğin zamandan başkası değil ve o zaten her şekilde gidiyor , ne gerek var boş geçmesine izin veriyorsun diyerek, sessizliğim sesi oluyordu.Kapısını kapattığın kalbin sana da küserse hayat daha da çekilmez hal alır diyordu.

Susuyordum , hatta sesini bastıracak şekilde şarkılar söylüyor kendimi işe veriyordum.Ne kadar dur diyorsam da yüreğime, kulağıma gelen ses içime de oturmuştu. Sorularım karşısında çaresiz kalıyordum başımı yastığıma koyduğum her an.Tamam dedim ama şartlar koydum kendi kendime.Senin gibi olacak, senin gibi düşleyip senin gibi kalacak hayatta.Birde senden daha sabırlı ve gerçekçi olması gerek dedim kendime.Dene ! kendime söylediğim son sözdü.

Bir gün diye başladığım her hayalim gerçek oluyordu, inancını yitirmediğim yarınlarım birer birer huzurun yoluna giriyordu.Ne güzel...

İçimde adresi olmayan bir yürekti başlı başına huzur, mutluluk dağıtıyordu. Sesinde , gözlerinde tarifi olmayan bir gerçek vardı ,adını koyamıyorum şimdilik ama bir gün...

Her an yakınıma gelirken aradaki mesafeler kısalıyordu.Şimdilik adressiz bir gönül olarak adlandırdığım sevdamın, kapımdan girişi an meselesiydi.Ona ilk mektubum gittikçe kısalan hayatımızın , elimizde olmayan nedenlerden dolayı araya giren mesafelerin inadına savaşmak boynumuzun borcuydu.

Sen yüreği güzelim gittin gitmesine ama biliyorum ki bedeninin içinde büyüttüğün sevdan burda.Dur diyemediğin gerçeklerle yarışında daha ilk adım. Kimbilir neler bekliyor kapında ve geleceğin kollarında ,yaşamaktan başka çare yok.

Şimdi sen benden uzakta kalan yanına sığın ve bizli düşlerin gizeminde hayallerine dal.Ben her gün sana yaşayamadıklarımızın hatırlatacak satırları bırakacağım yüreğine .

Bugün ilk günüm, heyecanıma ve acemiliğime ver olur mu "adressiz sevdam".Sana askeri nöbetlerini bırakırken bende sensizliğin eksilerini sayacağım.

"Sen kalemimin ucu kadar yakın ,dudağımdan çıkacak tek bir söz kadar gerçeksin."

Sanırım sen benim hayatımda olmasını istediğimsin.


Şimdi;
Yağmur yağıyor üzerime sensizliğin sesiyle
Ve ben şemsiyesiz kaldım deli düzde...

18 & 21 / 12/2009
09;10
eMİNE