Biz brinç,konken,rakı balık muhabbetlerinde beşiktaşı meze yapıp
Üstüne rakı içenlerden değiliz..!!!
Kardondan futbolcular yapıp çift kale maç oynayan bir çocukluğun getirdiği
Beşiktaş sevgisiyle büyümüşüz.
Annemizin açıktığımız zaman patates kızartmasının yanında verdiği
Ayran olmuştur.
En sarhoş edici içeceğimiz
Karıncalı siyah beyaz bir ekran karşısında atılan her gol sonrası oley çekip
Yarın arkadaşlarımıza nasıl yendiğimizi anlatacak olmanın hayaliyle başımızı yastığa
Koyup uyumuşuz.
Aybaşı gelsede babamızın maaşından payımıza düşeni alıp
İşporta tezgahlarından takımızın formasını alabilmenin umuduyla beklemeye
Koyulmuşuz yarını.


Hiç birden fazla adam seçme şansımızda olmamıştır.
Kaleye geçen taraf olmuşuzdur. Arkadaşlar arasında oynadığımız tek kale maçlarda
Penaltı atışlarıda olmasa gol sevinci nedir.
Belkide yaşayamadan o mutluluğu ergenliğe giren taraf olacaktık.

Beşiktaşlıydık.
Her zaman tek başına olduğumuzu çocukça oyunlarda öğrenmiştik.
Hakkı yeten caddesinde bir futbolcu görsek belkide dünyanın en şansı çocukları biz olurduk.
Bir plastik meşin yuvarlak alacak parayı bile bulamaz.
Mahalledeki abilerimizin hakiki futbol topunu istemeye cekinir.
Sonrada ya patlarsa ya dayak yersek diye düşünürdük.

Dokuz aylık,oniki aylık gibi oyunlarımız vardı.
Kafa golü iki puan rövaşata beş puan ederdi.
İlk çıkan anne son çıkan baba diye adlandırılırdı.
Sonrada güç bela denkleştirilen parayla gazoz alırdık
Kupasına daha henüz hiç maçımız olmamıştı.


Kimimiz şotaydı.
Kimimiz hakan şükür
Kimimiz moldovandı
Kimimiz münch