sen gittiğinden beri kalbim kaskatı oldu desem yeri, hani insan boş bakarya herşeye, çevresindekilere, görünüşe bakılırsa her şey normal ya içim? kimse sormuyor ne güzel, boş sohbetler, gerekli gereksiz söyleşiler, zaman bir şekilde geçiyor işte, sen yanımda ol yada olma, sanma ki hiç aklıma gelmiyorsun, çıkmıyorsun ki...
gidişin beni suskunluğa itti, gün be günde itiyor, özlüyorum seni kimseye içimi döküp rahatlamıyorum artık sen gittin gideli hayaline sarılıyorum her şey o an diniyor inan bana yine sen teselli ediyorsun beni, mesela canım çok sıkkın haksız yere biri bana bulaştı cevap vermiyorum, küçücük bir münakaşaya bile direnecek, açıklama yapacak kadar gücüm kalmamış.
sen gittin ve ben her gidişinden farklı bir ben’e büründüm, bu gidişin farklıydı hem artık araya yollar ve mesafeler set çekti hem bir daha dönmeyeceksin, bu duyguyu tarif bile edemem, canından can gider ya, koptuğu an acır bir yanın öyle bir şey olsa gerek, ama inan bende seninle gittim ve bittim.
insanın yüreği sızıdan kaskatı olur mu? benim ki öyle oldu sanırım, sızılar kaskatı akmıyor artık damla olup gözlerimden içimde birikiyor, her şeye ağlayan, küçücük bir şarkıda duygulanıp gözyaşlarıyla göletler oluşturan ben ağlayamaz oldum,
hikayemizi bilenlerin bana üzgün bakışları ne kadar derinden etkiliyor beni bir bilsen işte onlar karşısında bile senli bir cümle açılsa noktayı koyuyorum, belki de bu sevgiyi artık kimsenin üzmesini istemediğim içindir bilemiyorum,
nereye gidersem gideyim gölge gibi peşimde hayalin, hiç kaçmaya çalışmıyorum daha bir huzur veriyor varlığın bana, şafak sayıyorum seninle, her güne benden önce günaydın diyen senle beraber kalkıyoruz sabah, şimdi belki çoktan gözlerini kapatmışsındır bin bir düşünce ile ama beni düşünmeni istemiyorum, canını yakacak hiçbir şeye kafa yorup canının acıdığını hissetmek istemiyorum, seni üzmelerini istemiyorum artık...
doğacak gün kalbine usulca huzur doldursun...
sen yanımda olmasan da kader bizi birbirimize yazmasa da iyi ki varsın...