Selam olsun karanlık gecede sensizliğimin şahidi yıldızlara, selam olsun gökyüzündeki dostum aya. Sensizliğimi sakladım yıldızların ardına. Kaf Dağına anlattım senin gözlerini ve bir buluta yazdım adını her daim ardından dolaşsın diye. Rüzgara verdim kokunu her yer senin gibi koksun diye. Bahar çiçeklerine verdim güzelliğini her yer senin kadar güzel olsun diye...
Her şey senden bir parça oldu. Yalnızlığım koca bir yığın, seni bekliyorken artan özlemim mürekkeplere düşman bir kitap oldu, gözlerinin renkleri gökyüzünü kaplarken bir parçası koptu kalbimin. Her şey senden ve sana benzerken nerdesin güzelim. Sarı saçların altınlar saçarken yıldızlara yıldızlar sensiz kaldı. Rüzgar senin kokunu dağıtırken her yere sen yoksun. Gelmiyorsun bitirmiyorsun bu özlemi.
Ya sen Leyla olmayı beceremiyorsun ya ben Mecnun... kaçmak neye yarar sevdiğim. Gözlerini kaçırarak her seferinde, yalnızlığımın rıhtımına demirleyen gemileri teker teker batırıyorsun. Yalnızlığımı bırakıp bende kaçırıyorsun gözlerini. Geceleri senin için ıslanan gözlerim kalıyor arkada, sensiz ve sessiz ağlayan...
Ellerimi uzatıyorum umutla uzaklara boş kalıyor, elimi tutan kocaman bir boşluk... Oysa ne kadar isterdim elimin eline değmesini. Düşünsene rüzgarın kocaman bir bulutu yavaşça okşamasını, bulutun rüzgara göre şekillenmesini sonra birleşip gitmelerini uzak diyarlara.... Keşke ben rüzgar olsam sen bulut, okşayabilsem seni ve hissedebilsem varlığını.
Sen varsın biliyorum kalbim sızlıyor. Sen varsın yalnızlığın var kahrolası gecenin ortasına çöreklenmiş yalnızlığın...
Ellerim varmıyor sana dilim tutuluyor geceye anlattığımı diyemiyorum sana haykıramıyorum sesimi duyurmak istercesine Kaf Dağına, susuyorum ve bekliyorum. Yalnızlığımı sırtlayıp beni sevmeni bekliyorum...
Mürekkebe fısıldadığım, kağıda anlattığım sevgimi sen bil istiyorum sen bil...