1997 yılı ben aynanın karşısında saçlarımı tarıyorum ve 4/12 vardiyası,işe gidicem … aradan geçen 12 yıl…babam çıktı lavabodan –kızım öyle mi gideceksin işe? Babama baktım..-evet baba…-başına cember sar …ağır değildi sözü…kırıcı hiç…yumşaktı sanki vebal altındaymış gibi…gözlerine baktım…-tamam baba…yüzünde bir tebessüm oluştu…belikli sevinmişti…bende cemberimi bağlayıp işe gittim…beş aydır çalıştığım bin kişilik fabrikada…yeni girmişim gibi çok fazla ilgilendiler benimle…her insan bir tebessüm le baktıyor du yüzüme..o zamanlar yoktu türban diye bir şey…o zamanlar örtünmek vardı…kapalılık vardı … kapanıyoduk güzeldik bir çiçek gibi masum hele babamın bize aldığı küçük pitikareli pardüsülerimiz…inanılmaz asildik…insanlar artık haykırıyordu hayranlıklarını yüzümüze…beğendik bizde kendimizi…sonra yıllar geçti…herkes kapandı…taşıyamadı çoğu attı…sonra laiklik gidiyor dediler….sonra moda…şimdi kaldık unuttuk yürüyüşümüzü…ayaklarımız taşlara takıldı…taşlar nefsimizi coşturdu…biz de onunla yoldaş olduk…hani şeytan kabilin kulağına fısıldıyor ya çok güzelsin diye..belliki bizede fısıldadı…