Şimdi sensizim bebeğim.Bomboş ve soğuk odamda, yapayalnız ve çaresizim.Sen yokken ben hep böyleyim.Acıyor içim.Çok üzgünüm sevgilim çok...Sana yaşatmamalıydım bunları.Sen bunları hak etmedin; ben ise seni hak etmedim.Hayat ne garip değil mi?Senin beni hak etmediğini düşünürken meğer ben seni hiç hak etmemişim.Yaşanılanlar adına senden çok özür dilerim.Pişmanım anla...

Herşey nasıl düzelecek bilmiyorum.Sence düzelecek mi zamanla?Dedikleri gibi zaman herşeyin ilacı olabilecek mi?Söyle sevgilim...Öyle zor ki sensizlik...Sanki ateşler içinde yanıp tutuşmak ya da kendini karanlık ve derin br boşluğa bırakmak...İşte öyle birşey sensizlik birtanem.

Gitmeli miyim yoksa kalmalı mıyım bilemiyorum bunca şeyden sonra.Tek bildiğim seni hala çok sevdiğim...Seninle yaşadığım hiçbirşeyden pişmanlık duymadım.Keşke senin de pişmanlık duymamanı sağlayabilseydim.Belki o zaman herşey daha farklı olurdu.Eskisi gibi gözlerindeki mutluluk parıltılarını görebilirdim ve dünyalar benim olurdu.Sahi sevgilim benimle gerçekten bu kadar çok mutlu muydun sen?

Vakit tamamdır aydınlık bakışlım.Karar verildi.Gidiyorum senden...Kalamam daha fazla kalbindeki o sımsıcacık yerimde.Kalamam...Çünkü ben seni hiç haketmedim...Haketmedim...