Aynaya baktım,seni gördüm. İlkin gözlerimden dönüşmeye başladım sana, çünkü ilk önce gözlerimle dokunmuştum sana. Sonra ellerim, vucudumun ön yüzeyi,kulaklarım,burnum,dudaklarım,yüzüm... Adım adım dönüştüm sana,her bir adımda zamanın daha da bir ötesine geçerek. Şairin dediği gibi:

"Birden ötesine geçiyoruz varmak istediğimizin,
Ayır ayırabilirsen,hangimiz erkek, hangimiz kadın..."

Bak işte saçlarım düzleşiyor ve renk değiştiriyor siyahtan kızıla. Bak işte burnum aynen burnun gibi. Biliyor musun yüzünün en etkileyici kısmı burnun. Yüzünde olmaması gerekirken ama aynı zamanda yüzüne en fazla yakışan. Bir zencide olması gerekirken, sana ayrı bir hava katan burnun...

Her uvzum sana benzerken gözlerim dışında dönüşüm tamamlanıyor. Senin canlı gözlerine karşın benim "donuk" gözlerim. "Donuk" çünkü öyle olması gerektiği için. İçindeki harfleri dışarıya kusmaması için. Bir ben bilirim eğer o harfleri dışarı salıverirse nelerin ortaya çıkabileceğini. Özlem,aşk, hasret, aşka rağmen temkinlilik,kokun,bakışlarındaki canlılık... O kadar çok duygu kendini dışarı atacak ki o duygu karmaşında sen hiçbirini ayırt edemyeceksin. Harfler dışarı çıkıp birbirine girift olcağına varsın benim gözlerimde donmuş halde kalsınlar.

Sen kilometrelerce uzakta ve aynı zamanda aynada,karşımdasın. Sadece vucudun bende uzakta değil,yüreğinde çok uzaklarda. Çünkü inandırmadım senin sıradan hayatında benim de bir yerim olacağına. Sen aşırı hassas,ben biraz vurdumduymaz. İnandıramadım her bir tepkinin aslında onun tam tersi bir durumun tecellisi olduğuna. İnandırmadım "seni seviyorum" derken aslında bu cümle ağzımdan her çıktığına vucüdumdaki her zerrenin de bu cümle ile sana koştuğuna. Belki sen bilmezsin ey sevgili! Sevgi,bir şov malzemesi değil,bir nimettir.

Kısacası sen aşırı temkinli ben aceleci. Sen gelecek endişesi taşırken ben anı yaşamaktan yana. Ve kazanan sen,kaybeden ben...Ama hayat şunu öğretti bana:" Eğer kaybetmişsen yeterince çaba göstermediğindendir." Eee yiğidi öldür hakkını yeme, bak bir kazanan daha çıktı;hayat. Her zaman ki gibi yine kazanan o oldu.

Bir mağlubiyetin arkasından ne denilebilir ki başka...

Ve ben arkamdan bir aşk enkazı bırakarak,kendim de bir enkaz olarak uzun zamandır anlaşılmaz bu uzun sürecin sonuna geldiğimi farkederek aynanın karşısında ayrılıyorum.Kendim olmaya çabalayarak ayrılıyorum aynanın karşısından.Artık bundan ne kadar başarılı olabilirsem.

Cemal Süreya