Kalemimden düşen her kelime gönlümü hüzüne bağlayan denizler kadar masum.. bir o kadar hırçın... ve bir o kadarda isYANKAR.. Sudan korkuyorum. ama denizi seyretmek hoş . düşüncelere dalıyorum. geçmişi düşünüp, geleceğimi sorguluyorum.. bazen kendimi seviyor bazen nefret ediyorum.. yalnışı nerde yapıyorum ..bilmiyorum.. acımasız mıyım? yoksa acınacak haldemiyim karar veremiyorum..

hayat üzerime geliyor ve ben sadece ondan kaçıyorum.. bazen sabah uyanırken ’’neden uyanıyorum neden yaşamk zorundayım. hayat çok anlamsız’’ diyorum.. hayatı anlamlaştırmak bu kadar zor mu ya da sadece benmi böyle düşünüyorum.. küçükken korku nedir sorusuna karanlık diye cevap verirdim.. ama artık hayat diyorum. çok yorucu bi zaman tünelinden yürüyoruz. genellikle mutluluk bizim gibi insanları teğet geçiyo.. kafamızda koca koca soru işaretleri.. neden insan olmak zorundayız neden var bu dünya.. yaratanın bir bildiği vardır diyoruz.. ama insanlar yokken ... aman ne bilim işte beynim donuyo işte ezeli düşünürken.. karmakarışık düşünceler bunlar biliyorum. bi yerde beyni duruyo insanın bunları düşünürken.. yaratan yarattıysa yaşama gibi bir zorunluluğum olduğunu hissediyorum zaman zaman...



hani siyah beyaz filmler oluyo ya.. hayatı ona benzetiyorum renksiz ve soğuk. insanlar cıvıl cvıl.. ama yaptıkları sadece oyun.. işte bunu söylemek istiyorum. oyunlar oynanacaksa. yalanlar iftiralar etrafımızda dolanacaksa ve gün geçtikçe istenmeyen bir devir oluşaksa.... ve yine hayat diyorum.. hayat işte budur. hep yeşil ışık gösterir. Alarm ötmeye başlar biz uyanınca bu yalancı uykudan.. uyarılmak için geç kalmışızdır...biz hayat oyunu oynarken aslında hayat da bize oynamıştır bile oyununu..



hayat benim için sadece yalandan ibarettir. gerçekten yalan söylemek ve yalan olmak zorunda değiliz. hayat bu yüzden bizimle beraber değil çoğu zaman.çünkü bizi kandıran hayat sadece bizi kendisine benzetmeye çalışır.. ve aslında gerçek suçlular insanlardır.. hayat kadar insanlarda YALANDIR....

Fatma Yılmaz (amatör) :))