Çocukluk ah çocukluk...Çocuk olmak ne güzel şeydir.Ama ne yazık ki biz insanlar bunu bile çok geç anlıyoruz.Çocukken büyümeyi istemeyenimiz yoktur.Hep biran önce büyümek vardır hayallerimizde.Şimdi büyüdük ama çoğumuz çocukluğumuzu özledik yine.Çünkü çocuklukta nefret, kin, insanı insan dışı varlıklar haline getiren duygu ve düşüncelerden uzaktık. Belki de çoğumuz o zaman insandık...
Hatırlarsınız herhalde;Yağmur öncesi şimşek çaktığında nasıl da korkardık.Hemen koşar anne veya babmızın yanına sığınırdık.Onlar korkmamamızı söyleyip başımızı okşarlardı.Sonra yağmuru anlatırlardı bize.’’Evet gök gürültüsü biraz korkutucu olabilir.Ama bu sadece yağmurun habercisi ve bu yağmur yarın ağaçlarımızın meyve vermesini, rengarenk çiçeklerin açmasını sağlayacak.’’ derlerdi.Biz bunları duyunca biraz rahatlardık.Hele sabah cıvıldayan kuşları, rengarenk çiçekleri görünce içimiz bir hoş olurdu.
Peki ya Gazze’dekiler?...Evet onlar da çocuk.Gök gürültüsünü onlar da duyuyor.Ve ihtimal ki onlar da anne ve babalarına koşuyorlardır.Ama onların anne ve babaları:’’Korkma yavrum sadece gök gürültüsü, yağmur yağacak.Bu yağmur ağaçlarımızın meyve vermesini, rengarenk çiçeklerin açmasını sağlayacak.’’diyemiyorlar.Çünkü bu gürültü yağmurun değil;Minik bedenlerin nedenini hatta adını bile bilmedikleri bombaların habercisidir.
Anne ve baba çaresizce birbirilerine bakmaktadırlar.Gözyaşlarını ısrarla gözlerine hapsetmeye çalışıyorlar.Küçük çocuk, anne ve babasının yüzündeki tedirginlik ve çaresizliği seziyor olmalı.Sıkı sıkı sarılıyor onlara.Belki de bu koca bombalardan biri biraz sonra evlerine isabet edecek...Az sonra bomba seslerine çığlıklar karışıyor.Bombalar büyük küçük demeden insanların üzerine yağdırılıyor.Kanlar içinde, paramparça olmuş bedenler duruyor sokaklarda.Gazze çocuğunun o an alnında kader çizgileri beliriyor.Kendi türü tarafından kanla çizilmiş çizgiler.Daha o yaşta ölüm gerçeği ile tanışıyor onlar.Hayatları adeta iki nefes arasına sıkışmıştır.İşte, Gazze’de çocuk olmak böyle birşeydir...