Açamadığım dalın çiçeğine düştü, Aralığın güneşi.
Yukarı ve aşağı savuruyor. Çiçeğin yaprağına sanki kastı.
Grimsi bulutlar göndermiş gibi rüzgarı.

O direniyor.

Bu gün içim ılık. Yarın soğur mu?

Ve soruyor bana çiçek:

‘’Neden? ’’ diyor, ‘’Gizli bahçemiz’’ in sayfasına yazdın o iki kelimeyi?
Yine soruyor, bıkmıyor sormaktan. Coşkulu.
‘’Vapura da binmedin. Ya kitap? Kaldı orada. Unuttun mu yoksa onu? ’’

Cevap veremiyorum. Aklım, soluk güneşte.

‘’Gitti mi? ’’ diye boşluğa soruyorum. Cevap yok.

‘’Ya şarkılar? ’’ diye soramıyorum.

Sözümün geçmesi o dala, ben çiçek olamadan o dalda,
Düşlere ısmarlandı olasılığı.

Nasıldı o şarkının sözleri? Cümlenin yarısını unuttum.
Yüklemsiz tümcenin de altını çizdim.

Soluk bile diyemiyorum ‘’Aralık güneşi’’ ne bugün.
Hiç görünmüyor.

Gözlerim bir noktaya takılıyor. Bir şeyler yazıyor. Okumam için eğilmem gerek.

Okuyorum sessizce. Şimdi söylemeyeyim. Yazdığın bir şey geliyor aklıma. Biliyor musun? Bazen bir tek söz kurtarıcı olabiliyor.
Kızıyorum yine ‘’Niye hep ondan geliyor o kelime? ’’

Nasıl yani? ‘’Her koşulda sevmek? ’’

Biraz kızgın, ama çok yorgun yüzüne bakamadan çiçeğin, cevaplıyorum onu.

‘’Evet unuttum. Bilerek ama.’’

Kim bilir kim gördü önce onu? O sayfadaki iki kelimeyi okudu mu acaba?
Aklıma sonradan başka şeyler de geldi.

Kıyılardan, sitelerden el sallayanlar var. Biraz daha yaklaşsam kıyıya göz kırptıklarını bile göreceğim.

Bu gün sis de var. İyi ki.

‘’Yağmur’’ diyor, çiçek.

‘’Ne olmuş yağmura? ’’

‘’Sinirli biraz da’’ diyor çiçek.

‘’Ben de’’ diyorum. İçimden. Çiçek de susuyor.

O benim açamadığım dalın çiçeği. Sözüm geçmiyor.

Bazen susar böyle.

Hatırlayamayacağım sanırım, sözlerini o şarkının.

ÖZDENER GÜLERYÜZ.