Tutamadığım her şey avuçlarımda bir iz bıraktı. Siyah bir kalemle beyaz sayfalara hep söylenmemiş sözler fısıldanacaktı... Cevapsız sorularım hep sanaydı...

Ağlarken gözlerinden yaş yerine çaresizlik damladı mı hiç? Yavaş yavaş silindiğini yüzünün gördün mü aynadan? Keşkeyle başladığın cümlelerin sonunu getiremediğin, pişman olup yine pişman olacağını bile bile sustuğun oldu mu?

Kaç gece karanlığa gömülüp sessiz çığlıklar atttım ben... İçimde çırpınan çocuğun boğuluşunu seyrettim... Yaşarken ölmek ne demek biliyor musun? Ruhun öldüğünde nereye gömersin kendini? Bir tarafım eksik sadece nefes almakla yetindim ben. Kaybettiklerim o kadar çoktu ki... Yeniden başlamak ne kadar zordur biliyor musun? Hem de hiçbir şey eskisi kadar kolay değilken... Ben bile değişmişken...

Yapıştırılmayı bekleyen umutlarım vardı. Parça parça... Onlara sarıldım ben. En büyük yarayı zaman açarmış insanın yüreğine ve tek ilaç yine zamanmış... Gerçek güç neymiş biliyor musun? Acıyı bile sevmek... Onu da sevdim ben. Gördüğüm zaman kaçmadım. Seni sevmekten kalan bir alışkanlıkla, bir kez daha canımın yanmasına izin verdim... Nedenleri, niçinleri bir kenara bıraktım. Artık gücümün farkındaydım... Sen kimdin, neydin ? Seni neden sevdim hiç sormadım... Hayatıma giren herkesten biriydin, sahip olduğum her şeyden sadece biri...

Onca yaşanmışlığın, susmanın, beklemenin sahibiydim ben. Kaybettiklerinin yerini doldurmaya çalışırken kendini kaybeden, bulduğunda aramaktan çoktan vazgeçmiş ben... Dizlerim titredi. Evet! Her adımda bir kez daha sarsıldım. Avuçlarımda izler vardı. Evet! Her tutunuşta kanadım... Sen kimdin, neydin, seni neden sevdim hiç sormadım... Bir kez daha! Bir kez daha canımın yanmasına izin verdim. Acı sendin ve o artık sorgulamaktan vazgeçtiğim senden kalan bir alışkanlık...