Yaşamak. Öyle bir sevdanın hayaliyle yaşamak ki benliğe yer yok bu hayalin içinde. Ben varken yok. Ben varken kayboluverir hemen, çöl ortasında görülen bir serap gibi. Omuzlara öyle ağır bir yük yükler ki böylesi bir hayal,ayaklara pranga geçirir farkettirmeden. Ne tarafa baksan gözünün ününde benlikle örülmüş duvarlar,hangi yöne dönsen,nereye yürüsen yürüdüğün yerde benlik çıkmazı varken senden Leyla’sız Mecnun olmanı ister.


Peki mümkün mü Yusuf olmadan Züleyha olmak, bakışlarını bir Yusuf’a saklamak,Yusuf’suzca? Ya da mümkün mü ki saçının teliyle tutuşacağın Aslı olmadan diyar diyar dolanıp kendi küllerini savurmak? Yani mümkün mü sığındığın tüm yalancı limanların esaretinden kurtulup bu meşakkatli hayal denizinde yelken açmak? Hem riyakar dalgakıranların sahte koruyuşundan vazgeçip kaçmak. Ve henüz yazılmamış bir hikayenin kahramanı olmak.


İşte böyle günyüzü görmemiş bir sevdanın hayaliyle yaşamak yaşatan. Nefsin sağır eden,can alan çığlıkları arasında kalbe can verip hayata bağlayan,aklın gayesizliğine inat varlığın gayesini vicdana duyuran.Ki bu bir hayal... Yaşayan ve yaşatacak,yaşanan ve yaşanacak... Ezel girdabında ve ebed kapısında. Henüz kapısı çalınmamış,mahrem kilidiyle kilitlenmiş bekleyen bir sevdayken, umar mıydı kiilidi açacak bir çift söz olacak? Sadece gönle okunan,gönülden bir masalken, ete kemiğe bürüyecek bir çift göz olacak? Güneşten kaçak, günyüzüne hasretken gülyüzlü bir tebessümle o zor ve meşakkatli görünen hayal gerçek olacak? Umulmayan olur. Yani artık aşk hayallerde taşınası,masallara sığdırılabilinecek bir yük değil. Çünkü güneşe ışık veren bir gülüşle gerçeklendi mahrem hayallerim. Küçük göllerde yalnızlığa mahkum,mahzun kalp Deryalarca umutla doldu. Şimdi hayalim,gerçeğim,varlığım yokluğum... Kimsesizken kimsem,yalnızken yoldaşım,ağlarken gözyaşım,gülerken dünyam. Uçsuz bucaksız Deryam.

Şimdi yanı başımda bir hayal,elimdem tutan bir gerçek.
Yürüyoyorum...
Yaşıyorum...