Nedensiz sevmenin bedelini ödemek ağır geliyor şimdi. Gözlerine gözyaşların kadar yakın olamamak acıtıyor canımı.

Tutsak hayallerin ortasındayken, benliğim çığlık çığlığa, adını sayıklıyor. Nefes nefese, uçsuz bucaksız bir uçurumun kenarında...

Beynimde şizofren bir hayalken, yokluğunun depremiyle uyanıyor -kendimi uyuşturmak adına- yeniden devam ediyorum aynı şizofren halime.

Gülüşlerinin sahteliği, masum bakışlarının umarsızca söylediği tüm yalanlarını itiraf etmesi, deli gömleği giydiriyor ruhuma.

Ve gözlerine sakladığım hayallerimi mazinin zulüm kuyularına acımasızca bırakışın… Artık bana bıraktığın o zulüm kuyularının birinin içinde, kurtuluşu olmayan bir zulmetle yaşamak zorundayım.

Sancılı gecelerimin ezberinde adın. Oysa dualarıma kazınan bir nameydin, her fırsatta sessiz bir yakarıştın İlahi’ye.

Varlığının yörüngesinden kopmuş yüreğim isyana düştü. Yitirdim saf sayılabilecek duygularımı. Günahların pençesinde uyudum, yokluğunu ilan edişinden sonra.

Varlığın kalesiyken benliğimin, yokluğun izin verdi günah istilasına.

Son kalemdi düşen!

Yıkık bir harabe mazinin hıçkırıklarını dinliyor şimdi…