Her bayramda ayrı bir sevinçle evimizden ayrılır, sılaya gitmek için sabırsızlanırım.Orada bizim yolumuzu gözleyen anne babamız var ya.Son on beş yıldır Tokat’ a gidemiyorum,rahmetli oldukları için...Biraderler de değişik illerde oldukları için yan yana gelemiyoruz.Sadece telefonla bayramlaşıyoruz.Bunun için her bayram,eşimin memleketi Kastamonu’ya gider,büyüklerimizin bayramını kutlarız…

Bizler onlara kavuşmanın sabırsızlığı içerisinde,onlar da bizleri beklemenin heyecanı içerisinde oluruz,bayram günleri yaklaştıkça…

Ben ise Ankara’dan ayrılmadan iki gün öncesinden başlarım meteorolojiyi takip etmeye.Hava nasıl olacak?Yağmurlu mu,sisli mi ya da kar yağışlı mı?Yolların durumu nasıl?Bunları belleğime kazırım.Eskiden beri gelen alışkanlık…Bir de en önemlisi arabama son hazırlıkları yapmayı ihmal etmem…

Yola çıkmadan önce kafamda bir kuşku belirir, bir türlü silip atamam o kuşkuyu…Acaba bu bayramda yurt genelinde ne kadar insanımızı trafik canavarına kurban edeceğiz diye.Daha bugün akşam haberlerinde spiker yurt genelinde yapılan kazaları sayıyor ve yıkılan yuvalardan acı manzaralar gösteriyordu televizyonlar…

Bayramın birinci gününden başlamak üzere gazete ve televizyonlar sanki tarımsal bir istatistik yapıyorlarmış gibi sıralamaya başlıyorlar:

Birinci gün,yirmi bir ölü,seksen yaralı.
İkinci gün,otuz beş ölü,doksan iki yaralı,
Üçüncü gün kırk ölü,yüz yaralı,
Dördüncü günü de elli üç ölü,yetmiş yaralı diye…

Yurdumuz insanın canı hiç kıymetli değilmişçesine, bizler de okuyup geçmekteyiz.Ateş düştüğü yeri yakarmış.İnsan başkalarının acısını pek anlayamıyor nedense…

Bu kazaların nedenlerini her zaman kafama takmışımdır. Hata kimde diye. Genelde biz sürücülerde olduğu kesin zaten…

Ben şoför çocuğuyum. Babam, kamyon şoförüydü. Önden çevirmeli Austin kamyonumuz vardı. Benim çocukluk yıllarım, o kamyonla geçti. Kamyon bozulduğu zaman altına yatar, motoru indirir arızayı yapar ve geri takardı. Arabayı kullanırken motorun sesini dinlerdi. Eğer seste bir değişiklik varsa, bu sesin farklılık nedenlerini bulmadan yola devam etmezdi. Hakeza bir cıvata mı gevşek, onu sıkardı.Trafiğe çıktığı zamanlar:

-Her iki aynadan gözlerini ayırmayacaksın, direksiyon başına oturduğun zaman, iki gözün dört göz olacak, karşıdan gelen sürücünün de hata yapabileceğinin hesabını yapmalısın derdi.

Mekanik bir düşünce yapısı vardı. Direksiyon başındayken duygusallığı bir kenara bırakırdı. Matematiksel, ince hesaplar yapardı…

Babam, yetmiş iki yaşında eceliyle vefat etti. Ufak tefek birkaç kaza dışında, öyle büyük kazalar yaşamamıştı
Bizler,maaBen de genetik olarak babama çekmişim. Arabamı kullanırken aynı onun gibi davranırım. Doksan km.den fazla hız yapmam.Zincirim yanımdadır,kış günleri.Kar lastikleri takarım.Arabamın göstergelerindedir gözlerim.Arıza sinyalleri yandıysa tedbirimi hemen alırım.Yan aynalardan gözlerimi ayırmam.Hatalı sollamamaya dikkat ederim.Acelem yoktur.Ecele gitmek istemem…

Geçen bayram öncesi yolda seyir halindeyken yolda arıza yapmış olan bir sürücüye yardım etmek için durdum. Annesi,eşi ve çocukları vardı araçta.

-Nesi var kardeş, arabanın?

-Valla abi, bilemiyorum.Az önce petrolden benzin almıştım.Sanırım benzin su karşımı olmalı ki çalışmadı.

Bujiler ateşleme yapıyordu.Okulda motor dersi almıştık.Ayrıca hayat okulunda da babam,gerekli dersi vermişti bize.Karbüratörü şöyle bir yokladım,baktım pislik tıkama yapmış memeyi.Ağzımla pisliği çektim,temizledim.

-Hadi şimdi kontağı çevir bakalım.

Kontağı çevirmesiyle araba gür bir sesle çalıştı…

lesef direksiyon şoförüyüz.Çoğumuz krikonun ne işi yaradığını bile bilmeyiz…

Altımızdaki arabalar da son model olunca “bas gaza yavrum bas gaza!.. Sonunu düşünmüyoruz…

Şu mübarek bayram günlerinde bütün sürücüleri dikkatli olmaya davet ediyor,yuvalar yıkılmasın,göz yaşları boşa akmasın diyorum…

Bütün Müslüman alemin Kurban Bayramını kutlarım…