Saniyeler, dakikalar, saatler, günler, haftalar, aylar,...Bunlar insanın çaresizliğini anlatan en güzel şeyler değil midir?Neden?Kolundaki saatin saniyelerini ancak izleyebilirsin.Müdahale edemezsin.Durduramazsın onu. O almış başını gidiyordur. Seni hiiç düşünmez. Ve saniye elli dokuza geldiğinde seni satar adeta. Sadece kendi yetmez.’’ Al ben yetmiyorum. Dakika ile beraber oldum.’’ der. O an anlarsın bazı şeyleri.Belki o anı gördüğünde kendini şanslı adledeceksin. 59......00 ..., ve dakika değişir. O anı şans sayanlar yanılıyordur. Çünkü onlar hep gidiyordur. Bir daha ne saniye o saniye, ne de dakika o dakika olacaktır. Ve saat. O senin için daha büyük bir derttir. Alay ederkenki gülüşleri daha keskindir.Adete kulaklarınla duyarsın, saçını okşadığını hissedersin onun kahkahalarını. Sense sadece bakarsın . Seyirci kalırsın.Zaten çaresizlik de bu değil midir? Elinde birşey olmadan sadece izlemek...